Лета ў вёсцы
Ці заўважалі вы калі-небудзь як летам ажывае вёска? Зразумела, што яна жыве і ў іншыя поры года, але менавіта летам, калі да бацькоў на канікулы прыязджаюць дзеці-студэнты, а да бабуль і дзядуль – унукі, яна напаўняецца вясёлым гоманам і смехам, з ранку да вечара кіпіць жыццё, назіраецца пастаянны рух.
Самае дзіўнае, што жыццё ў вёсцы кіпіць так як і горадзе, але з той розніцай, што у горадзе зачастую нічога не можаш паспець, а на вёсцы – наадварот, нават знойдзецца час для адпачынку. Дзіўна, не так?
Цэлы дзень на вуліцы: рака, лес, рыбалка, сена, веласіпед, гульні. Дзякуючы таму, што наўкол прырода і няма ўсіх благ цывілізацыі, такіх як цэнтры занятасці, дзецям прыходзіцца самім прыдумваць сабе заняткі і гульні. Басейны змяняюцца на празрыстую раку, стасункі праз сацыяльныя сеткі – на жывыя гутаркі і знаёмствы, камп’ютарныя гульні – на гульні на свежым паветры, прагляд тэлеперадач – на жывое назіранне за жыццём і прыродай навокал.
Можна папрасіць бабулю, каб яна адвяла табе невялікую граду, на якой можна вырасціць, ну напрыклад гарох, салат ці іншую гародніну.
Хадзіць у лес па грыбы ды ягады, шукаць папараць-кветку. А рыбалка для хлопчыкаў – такая рамантыка! Прачнуцца разам з сонцам і пайсці на раку, а можа табе пашанцуе, і ты ўбачыш бабра, ці назбіраеш ракаў.
Сустракаць вечарам кароў вялікай дзіцячай кампаніяй, са смехам ды гаворкамі. А пасля, дачакацца цёплага парнога малака ды з мякім белым хлебам, які намазаны пацёртымі свежымі ягадамі. Смаката!
Будаваць шалашы – у лесе, на полі з падручных сродкаў, дзе можна нейкі час пабыць адзін на адзін з сабою. Такога ў горадзе вы точна не сможаце зрабіць.
А вечарам, удоваль набегаўшыся, пасядзець на прызьбе і паглядзець як на вёску ціха апускаецца ноч, як на небе адна за адной запальваюцца зоркі, як стракочуць у траве конікі ды стракозы, як пачынаюць лятаць кажаны.
Вёска засынае.
Ты стомлены заходзіш у хату, і хапае сіл толькі расцяліць ложак, і не паспяваешь легчы на падушку, як адразу засынаеш.
Лета ў вёсцы – гэта цэлы альбом успамінаў, кладзь прыемных момантаў.
Аляксандра ПРАЦУТА, г. Астравец.
Фота з архіва «АП» – аўтар Іван ДЗЯТЛОВІЧ.