Амаль паўстагоддзя працуе медыцынскай сястрой Кацярына Савук
09:02 / 12.05.2020
Вось толькі маці было дзве… Першая, родная, трагічна загінула ў Комі АССР, куды падаўся пасля арміі бацька, Антон Вайцяховіч, і дзе ажаніўся з дзяўчынай з Браншчыны. Іх дачушцы было крыху больш за год, калі дрэвам насмерць заціснула маму – на ўспамін ад яе засталася толькі фотакартачка.
– Тата прывёз мяне на Астравеччыну, да сваіх бацькоў, якія жылі на хутары Якавішкі – быў такі каля Сарочча. Восем гадоў мяне выхоўвала бабуля, тут я і ў школу пайшла ў бліжэйшую вёску Бабічы.
Бацька неўзабаве ажаніўся, узяў дзяўчыну са сваёй вёскі. Разам яны паехалі на заробкі ў Карэлію, Кацю пакінулі з бабуляй. Хутка ў дзяўчынкі з’явілася сястрычка. А калі бацькі паехалі падымаць цаліну ў Паўночна-Казахстанскую вобласць, то забралі і Кацю. Там у іх нарадзілася яшчэ тры сыны. І да ўсіх, успамінае з удзячнасцю Кацярына Антонаўна, маці адносілася аднолькава: старэйшая дачка ніколі не адчувала сябе падчаркай.
З бацькам і другой мамай
Пасля васьмі класаў Кацярына паступіла ў Маркушынскае медыцынскае вучылішча ў Курганскай вобласці. Ёй падабаліся белыя халаты, хацелася быць падобнай на вясковую фельчарку, маладую, прыгожую і вельмі добрую.
З дыпломам медсястры вярнулася дамоў, стала працаваць у хірургічным аддзяленні раённай бальніцы. А калі прыехала ў адпачынак да бабулі, тая стала ўгаворваць:
– Вяртайся ў Беларусь, унучка! Што табе рабіць у тым Казахстане? Голы стэп… Як замяце зімой, дык і хлеба не прывязуць.
З астравецкай бабуляй і бранскім дзядулем
Валянцін Ражко, пагутарыўшы з дзяўчынай, прапанаваў:
– Выходзь заўтра на працу ў хірургічнае аддзяленне – вопыт маеш.
– Дык я ж яшчэ не звольнілася, у мяне працоўная кніжка там засталася, – разгубілася Кацярына.
– Нічога, прышлюць, – махнуў рукой галоўны ўрач.
– Загадчыкам аддзялення тады быў Генадзь Пятровіч Якімовіч, старшай медсястрой Людміла Сяргееўна Гаральская, – успамінае свае першыя крокі ў астравецкай бальніцы Кацярына Антонаўна. – Хірургія знаходзілася на другім паверсе старога корпуса, дзе яшчэ нядаўна была кардыялогія. Там жа – неўралагічныя і лор-ложкі, гінекалагічная палата, за шырмай – радзільнае аддзяленне. Лічы, увесь стацыянар у адным аддзяленні. Калі перайшлі ў новы чатырохпавярховы корпус, бальніца нам палацам здавалася!
У Астраўцы дзяўчына і каханне сваё сустрэла: шчучынскі хлопец Міхаіл Савук пасля заканчэння тэхналагічнага інстытута прыехаў па размеркаванні ў лясгас – ды так і працуе тут да сённяшняга дня: ён, як і жонка, адналюб. Дзве дачушкі нарадзіліся ў сям’і. Старэйшая Вікторыя, якая з маленства прападала ў мамы на рабоце, таксама звязала жыццё з медыцынай: яна – акушэр-гінеколаг у Смаргоні. А Насця пасля заканчэння Белдзяржуніверсітэта працуе эканамістам у Мінску.
– Мне шанцавала на добрых людзей. Калі пачынала працаваць, многаму вучылі вопытныя мядсёстры – Святлана Галавешкіна, Святлана Груздкова, Ала Артышэвіч, Яніна Дубіцкая. А Аляксандра Яфімаўна Ліпская не толькі ў рабоце добрым і мудрым дарадцам была, але і ў жыцці. І ўрачы, з якімі побач працавала, – усе цудоўныя людзі: Генадзь Пятровіч Якімовіч, Аляксандр Ільіч Павалоцкі, Іван Міхайлавіч Комлач, Уладзімір Сяргеевіч Пахомчык.
Пасля аддзялення Кацярына Антонаўна працавала ў хірургічным кабінеце, затым шмат гадоў была медсястрой ва ўрача-анколага. Пасля адкрыцця ў новай бальніцы аддзялення трансфузіялогіі перайшла сюды і перадае свой багаты вопыт маладым калегам.
– Усяго хапала – і ў рабоце, і ў жыцці. Вельмі цяжка, калі адыходзяць калегі, пацыенты, да якіх прыкіпеў душой, якія сталі блізкімі. Але, калі б вярнуцца ў маладосць, я зноў бы выбрала медыцыну, і менавіта хірургічны напрамак, – прызнаецца Кацярына Антонаўна.
Такому пастаянству можна толькі пазайздросціць і павучыцца.
Подписывайтесь на телеграм-канал «Гродно Медиа Group» по короткой ссылке t.me/GrodnoMediaGroup.
Телеграм-канал «Гродно Медиа Group» – это ежедневные новости районов Гродненской области и города Гродно.