Пра кур’ёзы ў дарозе расказваюць астраўчане
11:43 / 27.10.2019
Леанід БОГДАН, вадзіцель рэдакцыі:
– Амаль сорак гадоў за рулём. Тут галоўнае – не траціць пільнасці і ўважлівасці, бо на дарозе ўсялякае можа быць. Дзякаваць богу, кур’ёзныя выпадкі са мной не здараліся.
А вось некаторым вадзіцелям дзіву даюся! Неяк еду і бачу на ўзбочыне бландынку ля машыны. Па выразу твару жанчыны зразумеў, што нешта здарылася. Спыніўся і прапанаваў дапамогу – ну не здужае яна памяняць прабітае кола! Як аказалася потым, ажно два колы прабіла. А ў прыгажуні з сабой ні насоса, ні дамкрата, ні запаскі. Вы б чулі, як яна па тэлефоне мужа адчысціла! Вось што значыць жанчына за рулём.
Іван БАРАДЫНКА, вадзіцель Белдзяржстраха па Астравецкім раёне:
– Ой, колькі вясёлых і не вельмі гісторый ведаю! Неяк знаёмы папрасіў яго машыну ўзяць на буксір і зацягнуць у аўтасервіс. Пра тое, што рулявая калонка няспраўная, гад, змаўчаў. Едзем-едзем… Думаю, паддам газу, а то да заўтра будзем цягнуцца. Ну я і газануў! А ў Славіка руль у руках застаўся. А я ж нічога не ведаю – і пасігналіць ён не можа. Даехалі да суседскага плоту, машыну не пабілі, але штыкеціны параўнялі.
А аднаго разу ехаў на машыне з прычэпам – бульбу вёз. На выездзе з Астраўца тармозіць дзядок і просіць падвезці ў Малі. Вымушаны быў адмовіць старому – салон завалены гароднінай. Прыязджаю ў Варняны, глянуў у прычэп – і ледзь не зваліўся: сярод мяхоў з бульбай гэты стары сядзіць!
Рэната ЯФІМАВА, галоўны інжынер упраўлення сельскай гаспадаркі і харчавання:
– Самы, напэўна, кур’ёзны выпадак здарыўся, калі я вучылася вадзіць машыну. Маім першым інструктарам быў муж. Я ўжо ўпэўнена адчувала сябе за рулём, вось толькі не магла адрозніць, калі гарыць бліжняе, а калі дальняе святло. Едзем, вечарэе. Пытаю ў мужа:
– Миш, а на каком мы свете?
Ён не разгубіўся:
– На этом, дорогая, на этом!
Святлана РАМАНОЎСКАЯ, выконваючая абавязкі дырэктара спецыялізаванай дзіцяча-юнацкай школы алімпійскага рэзерву:
– Вадзіцельскія правы я атрымала ў 2005 годзе. Ваджэнне здавала ў Смаргоні на іншай, чым вучылася ў аўташколе, машыне. Праехала скрыжаванне без праблем. Даішнік, які прымаў экзамен, скамандаваў развярнуцца на светлафоры, што я і зрабіла. Пакуль разварочвалася, вочы светлафора патухлі. Што рабіць?! Спрабую скінуць перадачу – не атрымліваецца. На нервах я з усяе сілы ўхапілася за рычаг – і ён застаўся ў руках. Экзамен я тады не здала, а ў Смаргоні яшчэ доўга ўспаміналі астравецкую дзяўчыну, якая вырвала каробку перадач. (Усміхаецца).