В минувшую субботу в Островце выбирали самую спортивную семью района
12:57 / 28.09.2016
Па-сямейнаму цёпла, па-спартыўнаму відовішчна і азартна прайшоў раённы фестываль сярод сем’яў Астравеччыны “Мама, тата, я – здаровая сям’я”. 
Такія сямейныя спаборніцтвы аддзел адукацыі, спорту і турызму арганізоўвае даўно і яны ўжо сталі ў нашым раёне традыцыйнымі. Таму галоўныя ўмовы і патрабаванні застаюцца нязменнымі: удзел дружных і актыўных сем’яў, спартыўны задор і жаданне перамагчы, уменне падтрымліваць адзін аднаго і гуляць камандай. І сёлета ахвотнікаў прадэманстраваць пералічаныя навыкі аказалася нямала – свае міні-зборныя выставілі ажно васямнаццаць сем’яў. Па ўзросту дзяцей яны былі падзелены на дзве групы: адзінаццаць сем’яў удзельнічалі ў катэгорыі 8-10 гадоў, а сем – у групе 10-12 гадоў.
Васямнаццаць камандаў супраць пяці спартыўных выпрабаванняў – спаборніцтва абяцала быць цікавым. І ўдзельнікі не падвялі. Яны дэманстравалі трапнасць і сілу рук у дартсе і кідках мяча ў баскетбольнае кальцо. Бы спружыны, скакалі ў даўжыню з месца, дзе залічваўся агульны вынік сям’і. Бегалі навыперадкі ў лёгкаатлетычнай эстафеце. Асабліва відовішчным і хвалюючым атрымаўся “Конкурс капітанаў”, у якім удзельнічалі толькі дзеці: спачатку яны бегалі, пераскокваючы праз жэрдкі-перашкоды, а затым дэманстравалі спрытнасць, пралазячы праз абручы.
Усе спартыўныя заданні праходзілі, што называецца, на адным дыханні. Аднак, атрымліваючы задавальненне ад відовішчных спаборніцтваў, было вельмі цікава назіраць і непасрэдна за іх удзельнікамі.Таты… Мужныя і ўпэўненыя, яны, як і належыць галаве сям’і, задавалі тон і пачыналі спаборніцтва. Менавіта на іх плячах ляжала адказная і важная місія – паказаць дастойны прыклад і ў любой сітуацыі не адчайвацца. А яшчэ таты адначасова выконвалі ролю капітана, галоўнага трэнера і апантанага балельшчыка сваёй маленькай каманды. Яны цярпліва і падрабязна тлумачылі, падказвалі і паказвалі дзецям, што і як трэба рабіць, а затым больш за іх саміх перажывалі падчас спаборніцтва. Тут галоўным быў не вынік, а тое, каб сын ці дачка адчувалі падтрымку, апору і дапамогу. Трэба было бачыць, як адзін з татаў, калі сын выходзіў на старт, пляскаў у далоні, падбадзёрваючы малога. А калі хлопчык, бы на крылах, нёсся назад, тата ўжо сустракаў яго на фінішы, распрасцёршы рукі для абдымкаў. Сапраўды, моц сям’і – у адзінстве.
Мамы… Калі таты былі лідарамі і стрыжнем каманды, то мамы выконвалі ролю міратворцаў і псіхолагаў. Ураўнаважаныя, грацыёзныя і разважлівыя, яны знаходзілі патрэбныя словы там, дзе таты апускалі рукі. Нягледзячы на знешнюю кволасць, жанчыны дэманстравалі моц і сілу волі, па-майстэрску закідваючы мяч у баскетбольнае кальцо, трапляючы дроцікам у “дзясятачку” ці абганяючы саперніцу на бегавой дарожцы. А якую невымяральную моц і чароўную сілу маюць мамімы рукі – ніводзін асілак не здолее іх перамагчы. Трапляючы ў пяшчотныя абдымкі, імгненна высыхаюць слёзы, перастае балець пабітае каленка і зноў хочацца бегаць і скакаць. Позіркам, усмешкай, ледзь чутным дотыкам мамы непрыкметна, але вельмі дзейсна натхнялі і падштурхоўвалі не толькі дзяцей, але і татаў на пакарэнне спартыўных вяршынь.
Дзеці… Жвавыя, няўрымслівыя, непасрэдныя і наіўныя – яны былі самымі маленькімі і адначасова асноўнымі ўдзельнікамі спаборніцтваў. Іх стараннасці не было межаў, ім вельмі хацелася быць першымі, спрытнейшымі, лепшымі. І хоць непаслухмяны дроцік часам трапляў у “малако”, а цяжкі мячык не далятаў да кальца, яны не гублялі надзеі і спрабавалі зноў і зноў. Дарэчы, старанні не былі марнымі – часам дзеці дэманстравалі нават лепшы вынік, чым дарослыя.
І разам з тым маленькія спартсмены былі самымі ранімымі ўдзельнікамі: нават дробязь магла выклікаць крыўду – і слёзы імгненна каціліся з вачэй. Вось тады і прыходзілі на дапамогу пяшчотныя маміны рукі і шчырыя татавы словы: “Усё цудоўна! Ты – малайчына!”Спаборніцтвы закончыліся – і надышла чарга ўзнагарод. У кожным відзе спорту тройка лепшых атрымала дыпломы і медалі аддзела адукацыі, спорту і турызму.
У агульнакамандным заліку ў малодшай узроставай катэгорыі трэцяе месца занялі Валерый, Дзіяна і Яна Юркойці. На другім месцы апынуліся Мікалай, Вольга і Ксенія Мажута. А пераможцамі сталі Васіль, Святлана і Крысціна Буднікі.
У старэйшай групе на “бронзавай” прыступцы размясціліся Алег, Наталля і Яраслаў Гарбачовы, другімі сталі Уладзімір, Часлава і Мацвей Сідарэвічы, а першае месца занялі Валерый, Тамара і Ілья Мацкелы.
Усе шэсць каманд атрымалі салодкія прызы ад раённай арганізацыі РГА “Белая Русь”, а пераможцаў узнагародзілі кубкамі.
На самой жа справе, незалежна ад вынікаў спаборніцтва, усе сем’і – малайцы! Яны спаборнічалі не дзеля выніку, а для задавальнення, магчымасці адпачыць разам, яшчэ больш згуртавацца, адчуць падтрымку адзін аднаго і ў чарговы раз упэўніцца, што найвялікшая ўзнагарода, каштоўнасць і багацце – гэта іх сям’я!Марына МАЦКЕВІЧ, фота аўтара.
