Падводзім вынікі конкурсу “Што б гэта значыла?”
16:00 / 06.10.2025
Гэта найперш адзначылі канкурсанты. Да прыкладу, dana_vojtehovskaya: «Из башмачка получилась хорошая вазочка для цветочка». І яна, безумоўна, мае рацыю.
Але многія канкурсанты пайшлі далей і пры апісанні незвычайнага кашпо праявілі не меншую фантазію, чым гаспадыні пры яе стварэнні.
Вось што піша Стас Курыла:
Абутак ужо дахадзіўся,
Няздольны болей хадзіць.
На добрую справу згадзіўся:
Кветкі ў ім пасадзіць.
І радуе вочы прахожых,
На вуснах усмешка ёсць.
Хтось робіць наш свет прыгожым
І дорыць усім прыгажосць.
Валянціна Урбанайце пераканана, што такіх дбайных гаспадынь, кожная з якіх – дызайнер на сваім падворку, у нас нямала:
У гародзе з моркваю, на клумбе
Кашпо, гаршчок альбо вядро –
Тут усе дызайнеры ад бога!
Во, у ботах нешта зацвіло!
І цешацца суседзі тыя,
Бо маюць рукі залатыя.
Бо дзе пасыплем – там цвіце!
Ніводзін бот не прападзе!
Капіталіна Пятроўская думае, што такому кашпо і ў хаце месца знойдзецца:
Красиво смотрится
башмачок с цветами…
Но вы должны подумать сами:
Куда поставить тот букет?
Куда? На стол? Или в буфет?
Валянціна Масцяніца з вясковай памяркоўнасцю і гаспадарлівасцю зазначае:
Каб у дастатку жыць,
Трэба галавой круціць:
Нават у зношаным абутку
Можна кветкі пасадзіць.
Дарэчы, не толькі ў чаравіку. Капіталіна Пятроўская мяркуе, што пасля нашага конкурсу зношаных чаравікаў на ўсе кветкі не хопіць, і прапануе выйсце:
Оригинальный горшок –
Дамочкин башмачок.
В него посадили цветок.
А если много цветков,
То где набрать башмачков?
Придётся выход находить:
В сандалии их посадить!
Словам, здымак, як лічыць Рэгіна Дрэма, жывая «Рэклама фларыста».
І далей яна ж развівае рэкламна-фларыстычную тэму:
Флорист башмак свой потерял.
А это даже кстати!
Он весь цветами засиял,
И фирма обозначилась
на автомате!
Вось толькі… Зношаныя чаравікі ў многіх асацыіруюцца з… гм-м-м… спецыфічным пахам, скажам так. Але ўдзельнікі конкурсу здолелі і яго паэтызаваць!
Як, да прыкладу, тая ж Рэгіна Дрэма:
Чароўны пот…
Ён i на прыгожае спрыяе.
Не толькi ад яго смурод –
Ад яго i кветка зацвiтае!
Памятае той «водар» і Стас Курыла:
Нечыя шкарпэткі расквітнелі,
Што ў старым абутку засталіся.
І цяпер па вулічнай панэлі
Водарам ад кветак расплыліся.
Валянціна Масцяніца, як сапраўдная жанчына, усю віну спіхнула на мужа. (Ну сапраўды: калі што добрае – то гэта ж мы, гаспадынькі. А калі дрэннае – то яны, нягоднікі!)
Мой милёнок – молодец:
Всему хламу даст венец.
Чтоб не съела шубу моль –
Натюрморт составил он.
Под окном стоит букет
С «ароматом» дивным
Без оглядки бежит моль
Из моей квартиры!
Так што каго замучыла гэтая зараза – бярыце на ўзбраенне лайфхак.
Але не толькі на іранічны, але і на рамантычны лад настроіў канкурсантаў прапанаваны здымак.
Стас Курыла элегантна прапаноўвае (не зразумела толькі, каму):
Я падарую вам букет!
Такое бяды, што ў галёшы…
Мой бездакорны этыкет
Гламурны і такі харошы.
Бездакорны этыкет у кампаніі з такой жа сціпласцю здольны тварыць цуды!
Вось толькі не ўсе здольны ацаніць высокія парывы душы рамантыкаў… З такіх – гераіня подпісу Капіталіны Пятроўскай:
Оригинальный кавалер.
Берите все с него пример!
Букет в ботинке подарил.
Девчонка фыркнула: «Дебил!»
Ну і няхай тая ганарліўка застаецца без букета і без кавалера!
Зрэшты, з носам можа застацца і гаспадар чаравіка. Як у допісе Мацвея Сакалоўскага:
Так гуляў я і смяяўся,
Танцаваў і вырабляўся,
Што без чаравіка
Раптам я застаўся!
Раніцай пайшоў шукаць...
А новы гаспадар
Не хоча мне яго аддаць!
І гэта яшчэ не горшы варыянт на думку Валянціны Масцяніцы. Бо ў тых, хто любіць «смяяцца, танцаваць і вырабляцца» можа здарыцца і такое:
Знасіў боты, парваў порткі,
Як лятаў да любай цёткі.
А зараз – толькі ўспамін:
Парваны бот… І квяты ў ім!
Валянціну Урбанайце здымак натхніў на некалькі рамантычных вершаў, некаторыя з якіх – сур’ёзныя, глыбокія – мы нават не рашыліся прыводзіць у гэтым конкурсе, які ўсё ж носіць лёгкі, жартаўліва-іранічны характар. Пакінулі іх для «Літаратурнай старонкі».
Хоць і для конкурсу сёе-тое адабралі. Да прыкладу, вось гэты варыянт – таксама з доляй іроніі, лірыкі і лёгкага суму:
Так гавораць: пень цвіце,
Як яго хто прыбярэ.
Я ж любіла, прыбірала
Для яго адзінай стала.
Да яго знайшла дарогі.
Цалаваў мае ён ногі…
А цяпер мой любы коцік
Прыбірае ў кветкі боцік –
Кветкі ў боціках цвітуць.
Дый унукі ўжо растуць.
Дзякуй табе, мілы коце.
Хай цвіце герань у боце.
І не трэба шмат тых слоў…
Бачу я тваю любоў.
Ды не толькі водар зношаных чаравікаў і рэшткі былога кахання ці парасткі будучага адчулі і ўбачылі на здымку канкурсанты. Некаторыя прыдумалі зусім арыгінальныя гісторыі. Як, да прыкладу, Максім Бекетаў:
Летась бульбу мы капалі,
Воркаў не хапала.
У барацьбе за ураджай
Галёшы набівалі.
Прарасло ў абутку дзіва –
Кветачкі заззялі.
А дзе ж дзелася картопля?
Пэўна, абакралі!
І Валянціна Урбанайце дазволіла сабе пафантазіраваць:
Суетились все ребята:
Как росточек нам спасти?
И откуда к нам попал он?
Ответ точный не найти.
– Подойдёт ему ведро?
– Нет, уж слишком велико!
– Может, йогуртный стаканчик?
– Нет! Он сам с мизинца пальчик.
– А этот старый сапожок?
– Он, пожалуй, подойдёт.
И решили – так и быть:
В сапожке росточку жить!
День... Неделя… Месяц…
Глянь!
Распустилась тут герань!
А некаторых канкурсантаў здымак натхніў на філасофскія глыбокадумныя разважанні.
У прыватнасці, Людміла Сакалоўская падпісала яго так: «Няважна, дзе ты вырас, у якіх умовах і з кім. Важна, што ты ўпрыгожыў гэты свет, падарыў радасць, захапленне і ўсмешкі людзям».
І не паспрачаешся!
На пазітыўныя думкі натхнілі кветкі ў чаравіку Вікторыю Пляўгу:
У старым чаравіку
Кветка ўсходзіць уранні,
Шэпча ціха: «Не сумуй,
Жыццю ўсміхайся і шануй».
… і Галіну Мінкевіч:
Герань в сапоге,
как парадокс живой:
Соединенье невзгоды и красоты.
Из старой обуви, ставшей землёй,
Смотрят в мир огненные цветы.
Як заўсёды, паэтычна-рамантычны подпіс у Ларысы Гупянец:
Сентябрь.
Согреться хоть немножко
Зовёт геранька из сапожка.
Из лета будто шлёт привет
Её призывно-алый цвет…
А ліст Яны Галіны, часам сур’ёзны, месцамі – самакрытычны, жартаўлівы ці іранічны, прыводзім амаль цалкам, з невялікімі скарачэннямі:
«Дзякуй «АП» за чарговы роздум над кветкамі. Галоўнае для мяне – «наварочаць пластоў».
Чалавек павінен пра некага ці нешта клапаціцца:
Утомлённые от зноя цветы
Поставила Аня в тень у крылечка.
Ожила от заботы гвоздичка.
Падарыў нам Прэзідэнт Год добраўпарадкавання. Узяў Указ «на карандаш» старшыня райвыканкама наш. І астраўчане запаланілі горад кветкамі! Яны цвітуць у каменных цыліндрах, у падвешаных эліпсоідах…
Важна, што і ветэраны не забыты!
Хіба гэта Шляхтун Ірына
Да юбілею ветэрана
Гадуе ў гаршках ці на градках
Лілеі і ружы, і флоксы ў лапцях?
А можа, аўтар шэдэўра, ведаючы, што ў нас не Вавілон і падвясных садоў няма, кінулася ў экзотыку?
Фантазёрка Ніна Рыбік
Робіць эксперыменты:
То ў валізку, то ў боты
Садзіць «аргументы».
А тут вось такое дзіва:
«Факты» ў чобат пасадзіла!
…Бывае! Згубіўся ў час танца чаравічак, калі… «Я кружилась, как волчок, и поэтому, наверно, потеряла башмачок…»
Валанцёры першай школы
Яго падабралі
Падхапілі… Не, не ўкралі!
І садзяць штовесну дзеткі
У чаравік Папялушкі кветкі.
І пра суседа хачу сказаць –
Ён бывае лепшым за радню…
Апошнія кветкі лета
Спрэзентавала суседка.
Мяне дома не было –
У галёш лягло дабро.
І візітка тут тым часам:
«Віншую вас з апошнім
Спасам».
Як бачыце, канкурсанты пафантазіравалі ўдосталь – і нарабілі работы членам журы. Амаль кожны варыянт знайшоў сваіх прыхільнікаў, і вызначыць лепшых было складана. Таму сёння на нашым умоўным п’едэстале вельмі цесна.
На першай яго прыступцы адразу двое ўдзельнікаў: Максім Бекетаў (просім Максіма звязацца з рэдакцыяй і паведаміць свае даныя для пералічэння прэміі) і Валянціна Урбанайце з лірычным вершам пра «любага коціка, які прыбірае ў кветкі боцік»: абое набралі па 90 балаў.
Па 70 – у Стаса Курылы («Абутак ужо дахадзіўся…»), Валянціны Масцяніцы («Знасіў боты, парваў порткі…») і Капіталіны Пятроўскай («Оригинальный кавалер – берите все с него пример…»).
Віншуем пераможцаў і жадаем натхнення і поспеху ў чарговым этапе конкурсу «Што б гэта значыла?»
