Змянілі горад на вёску Уладзімір і Ганна Мілейшы – і тым шчаслівыя
12:00 / 22.11.2025
Час няўмольны… Памёр бацька Уладзіміра, а затым – і маці. Хата апусцела. Але прадаваць яе Мілейшы не хацелі: усё ж сваё, роднае… Пакуль працавалі, прыязджалі, даглядалі бацькоўскае селішча, на колькі хапала часу і сіл.
А калі абое пайшлі на пенсію…
– Хата ў вёсцы пуставала. Мы ў гарадской кватэры сумавалі – дзеці выраслі, выляцелі з роднага гняздзечка, што тыя птушкі, – гаворыць Ганна. – На дзве хаты, каб усюды быў парадак, было не разарвацца. Вырашылі перабрацца ў вёску», – гаворыць Ганна.
І дадае:
– Але я паставіла мужу ўмову: зручнасці павінны быць, як і ў кватэры: гарачая вада, каналізацыя, неабходныя для жыцця электрапрыборы. Ад гарадскога камфорту цяжка адмаўляцца…
Ды і навошта, калі сёння пры наяўнасці электрычнасці ўсё можна зрабіць. Тым больш што Уладзімір мае залатыя рукі: усё, што прасіла жонка, і многае ў дадатак да таго, ён выканаў адмыслова.
Каб звычайную вясковую хату, якая шмат гадоў не бачыла рамонту, зрабіць утульнай, камфортнай, зручнай і пры тым не парушыць атмасферу, сакральны дух роднага дома, папрацаваць давялося шмат.
– Мама, пакуль жыла, не дазваляла нічога перарабляць, усе прапановы сустракала насцярожана: «Вы што, смерці маёй чакаеце?» – з усмешкай успамінае Аня.
Яны і цяпер усё робяць так, каб захаваць аўтэнтычнасць роднага дома – і пры тым зрабіць яго сучасным. На кухні гудзяць, шчоўкаюць і мігцяць усе неабходныя электрапрыборы, нават «Аліса» размаўляе з гаспадарамі, але і печка пры патрэбе пагрэе спіну кафляным бокам. У спальні зручны ложак – а над ім старыя фотаздымкі на сценах. У альтанцы – старадаўнія прылады, якія дасталі з гарышча: хай сабе ніхто імі не карыстаецца, але ж гэта напамін пра бацькоў, дзядоў-бабуль, пра дзяцінства.
Аня вялікая аматарка кветак, таму падвор’е з ранняй вясны да позняй восені патанае ў рознаквецці.
– Півоні светлай памяці Юзэфы Антонаўны, Валодзевай мамы, захоўваю, іх кустоў трыццаць – чырвоныя, ружовыя, белыя. І сваіх, сартавых, ужо столькі ж ці нават больш: заказваю, дзеці ў падарунак прывозяць, – усміхаецца гаспадыня.
– Ці не сумна ў вёсцы? – перапытвае Уладзімір.
І адмахваецца:
– Што вы! Гэта ў горадзе сумна! Што там рабіць? На канапе ляжаць ды зомбіскрынку глядзець? А тут ранічкай устаў, гаспадарку сваю дагледзеў – курэй, кролікаў трымаем. Па агародзе прайшоўся: што расцвіло, што зазелянела. Работы заўсёды хапае.
– Дзякаваць Богу, яшчэ жыве мая матуля, Тарэса Вацлаваўна Бразевіч. 85 гадоў мае, але яе аптымізмам і працавітасцю можна толькі захапляцца, – дапаўняе мужа Аня. – Цікаўлюся: «Як здароўе?». «У адпаведнасці з узростам», – адказвае. Прапаную дапамогу – «У цябе што, сваёй работы няма?». Дом яе непадалёк, і кожны вечар мы збіраемся на пасядзелкі. Радуюся, што яна побач, што мы – разам. Пасля выхаду на пенсію яшчэ працавала колькі гадоў. А потым вырашыла: немаладыя мы ўжо, ніхто не ведае, што будзе заўтра, дык хоць з мамай нагаварыцца, нацешыцца…
Так і жывуць, пакінуўшы гарадскую кватэру і пераехаўшы ў вёску, Ганна і Уладзімір Мілейшы – не на паказ, самі для сябе. Радуюцца адно аднаму, сваім родным і блізкім, добрым сябрам, якія час ад часу заязджаюць да іх у Ізабеліна, каб пагрэцца іх цяплом.
