Гісторыя з жыцця: недзе я гэтых актрыс бачыла…
16:00 / 07.11.2024
Фото cottonbro studio, Pexels
Выпадак гэты адбыўся ў 80-х гадах мінулага стагоддзя, калі пра відэаздымку і магчымасць трансляцый яе ў рэжыме рэальнага часу ў нашай правінцыі ніхто чуць не чуў і ведаць не ведаў.Дэлегацыю лепшых працаўнікоў палёў і ферм і спецыялістаў, пад кіраўніцтвам якіх тыя дабіваліся рэкордных ураджаяў, надояў і прываг, адправілі ў Маскву для ўдзелу ў Выстаўцы дасягненняў народнай гаспадаркі.
Дабірацца ад ВДНГ да гасцініцы трэба было на метро. Асвоіліся хутка: першы раз страшнавата, а потым прывыкаеш!
І вось спускаюцца на эскалатары ў падземку дзве каляжанкі, з цікавасцю разглядваючы сталічныя твары, уборы, прычоскі. І раптам упіраюцца поглядам у вялізны тэлевізар, на якім ідуць-мітусяцца людзі. «Кіно нейкае паказваюць. Толькі без гуку», – вырашылі. Прыгледзеліся…
– Глядзі, Маруся, нейкія знаёмыя актрысы, – паказвае на тэлевізар маладзейшая. – Толькі не магу ўспомніць, у якім кіно яны здымаліся.
– Ды і я ўжо ўсю галаву зламала: дзе іх бачыла…
Падышлі бліжэй да экрана, прыгледзеліся…
– Марыйка, мне здаецца, што тая, што злева, – гэта ты! – усклікнула маладуха.
– А справа – ты? Наташка, дык гэта ж нас з табой у тэлевізары паказваюць!
Хутка каляжанкі разабраліся, што на экране паказваюць усіх пасажыраў, што спускаюцца ў метро, – так і яны трапілі на камеру і ў лік знаёмых ды невядомых «актрыс».
Такое вось кіно!
Тамара РАБІНКІНА.
