Як гэта было: пра гады работы ў калгасе “Чырвоны Кастрычнік” успамінае Галіна Мілейша
14:00 / 10.11.2024
«Жыццё было нялёгкае, але цікавае»
Галіна Мілейша, з 1977 па 2002 год працавала ў “Чырвоным Кастрычніку” на розных пасадах”.
Напачатку мяне прызначылі памочнікам загадчыка ўчастка ў Філіпанах. Спачатку працавала з Іосіфам Стэхам, а потым на гэты ўчастак паставілі Іосіфа Блашкевіча. Ён да таго працаваў у БМУ меліярацыі, а Рынкевіч пераманіў яго ў калгас. Іосіф Уладзіслававіч быў апантаны сваёй справай! Зямлю любіў, людзей.
Вельмі харошы чалавек. Тры гады мы з ім працавалі. Спачатку я па палях на веласіпедзе ці на спадарожных машынах маталася. А потым Яніна Іванаўна Новік, якая працавала ў нас галоўным эканамістам, спытала: «Калі купім табе матацыкл, будзеш ездзіць?» Чаму ж не! У тэхнікуме атрымала правы вадзіцеля і трактарыста. Катэгорыі «А», праўда, не мела, ды што за бяда? Ездзіць умела, на палявых дарогах ніхто ніколі не спыняў, на вялікія ж я не выязджала. Усё сама рабіла: калёсы барціравала, а калі мой «мінскач», здаралася, заглохнуў у дождж, на сабе дахаты цягнула.
Калі сабралася паступаць у Ленінградскі сельскагаспадарчы інстытут, вырашыла змяніць спецыялізацыю на эканамічную: усё ж аграномія – пераважна мужчынская справа, тут трэба дзень і ноч быць у полі. Так, прынамсі, працавалі мае настаўнікі: Раіса Іосіфаўна Гайдановіч, Валянцін Мікалаевіч Балабановіч, Іосіф Уладзіслававіч Блашкевіч.
Працавала другім эканамістам у падпарадкаванні Валянціны Рышкель. Потым нейкі час дыспетчарам, старшынёй прафсаюзнай арганізацыі. А калі Уладзімір Міхайлавіч Рышкель загінуў і Валянціна Міхайлаўна паехала на радзіму на Віцебшчыну, Рынкевіч прапанаваў мне стаць галоўным. Па праўдзе кажучы, пабойвалася: вучылася завочна, а гэта зусім не тое, што стацыянар. Ды і вопыт не вельмі вялікі. Але пагадзілася. Падвучвалася, нешта чытала, нешта пытала. І Часлаў Іосіфавіч вельмі граматны быў, шмат чаго падказваў. Часам спытае нейкую лічбу, а я не ведаю. Махляваць не ўмела, кажу: «Зараз пайду палічу».
Ён ніколі не злаваўся. А калі і здаралася часам, то хутка адходзіў. Бывае, так ужо разыдзецца: усіх прэмій і даплат пагражае пазбавіць ці нават звольніць. А назаўтра той, хто напярэдадні правініўся, прыйдзе, папросіцца – ён і адпусціцца: «Ідзі, працуй…» Ён нам усім як бацька родны быў!
Грошы ў нас вадзіліся. Але Рынкевіч не трымаў іх у банку, усё ў справу ўкладваў. Будавалі мы шмат. Малочна-таварную ферму ў Малях, цялятнік, збожжасушыльную гаспадарку, майстэрні. Жыллё для калгаснікаў пачалі ўзводзіць задоўга да таго, як з’явілася спецыяльная прэзідэнцкая праграма. Дзіцячы садок пабудавалі за сродкі калгаса, кантору з Домам культуры. Газ першымі ў раёне правялі. Нават птушкаферму пабудавалі, хоць нядоўга яна ў нас працавала, ды гэта ўжо не віна Рынкевіча. Усё ішло на развіццё.
У 90-я гады стала цяжэй жыць і развівацца. Але і тады мы не апускалі рукі! Жыццё было нялёгкае, але цікавае.
У 2002 годзе, адпрацаваўшы старшынёй калгаса 43 гады, у 71-гадовым узросце Часлаў Іосіфавіч пакінуў капітанскі мосцік.
Пайшла з калгаса і я: прапанавалі работу ва ўпраўленні сельскай гаспадаркі і харчавання.
Але гады работы ў «Чырвоным Кастрычніку» назаўсёды застануцца ў памяці як лепшы час!
