Курсант БГУ Роман Дремо рассказал о службе и выбранной профессии

15:14 / 05.09.2022
Выпускніка астравецкай СШ №1 Рамана Дрэму бачылі кім заўгодна, толькі не ваенным. Вольналюбівы, летуценны,  выпеставаны, няўрымслівы – такім яго ўспрымалі родныя, знаёмыя, настаўнікі. 

А хлопец марыў пра пагоны. І вось ён ужо курсант 2-га курса ваеннага факультэта Беларускага дзяржаў­нага ўніверсітэта.

Пра абраную прафесію і вучобу-службу расказаў карэспандэнту малады чалавек.



Адзін факультэт – 6 спецыяль­насцей

– У нас рыхтуюць спецыя­ліс­таў па накірунках: хімія, правазнаўст­ва, геаінфар­мацый­ныя сістэмы, міжнародныя адно­сіны ў ваеннай сфе­ры, між­­­на­родныя адносіны ў ін­фар­­ма­­цый­най сферы, прыкладная крып­та­графія.

Я выбраў хімію – радыяцый­ная, хімічная і біялагічная абарона. У мяне будзе здвоеная прафесія: спецыяліст па кіраванні і хімік-эколаг – ваенная і грамадзянская спецыяльнасці. Лічу такі выбар удалым спалучэннем маіх жаданняў: хацеў быць ваенным і  вывучаць хімію – і вось я на шляху да здзяйснення мары, а на пагонах у мяне красуецца літара «К» – гэта значыць, курсант. (Усміхаецца.) 

Заняткі праходзяць на базе двух факультэтаў: на ваенным – толькі для курсантаў і навучэнцаў ваеннай кафедры, а на хімічным займаемся ў групе разам з іншымі студэнтамі.  З першага курса праходзім летнюю практыку ў вайсковых часцях. Маё аддзяленне (хімікі)  было ў 8-м Варшаўскім ордэна Чырвонай Зоркі палку радыяцыйнай, хімічнай і біялагічнай абароны, што ў Старых Дарогах. Заняткі ў часці мне спадабаліся больш за аўдыторныя: кожны дзень на палігоне, дзе тэорыя тут жа станавілася практыкай.

Прысяга ў 17 гадоў

– Залічэнне на ваенны факультэт адбываецца раней, чым на іншыя, бо ў пачатку жніўня будучыя курсанты павінны прыбыць да месца вучобы  – яна пачынаецца з курса маладога байца, нешта кшталту дапрызыўнай падрыхтоўкі: страявая, вывучэнне статута, здача нарматываў, спартыўныя мерапрыемствы, заняткі на палігоне. 

Гэта, напэўна, самы час, калі ты можаш не проста яшчэ раз падумаць, ці тое табе трэба, а яшчэ і праверыць сябе на трываласць: змагу-не змагу. Я, хоць і не прывык рана ўставаць і даваць сабе фізічныя нагрузкі, не пакутаваў у плане рэжыму. 

Тое, што выхад у горад абмежаваны, таксама не «напружвала» – можа, таму, што ўяўляў больш «жорсткую» рэальнасць. (Смяецца.)  А вось жывых стасункаў з блізкімі не хапала – зразумеў, наколькі яны каштоўныя.

Пасля месяца КМБ 28 жніўня 2021 года я прыняў ваенную прысягу – гаварыў на беларускай мове! Было вельмі хвалююча: шмат людзей сабралася ў такім знакавым месцы – на Кургане Славы. На тэрміновую службу прызываюць з 18 гадоў, а я прысягнуў на вернасць Радзіме і беларускаму народу ў 17.

Служба – 
гэта не страшна 

– Гэта адказна. Некаторыя казалі, маўляў, гэта ж, аб­ме­жа­ванні – ты з тваім характарам не вытрываеш. Памыляюцца тыя, хто думае, што ваенная вну – нешта жудаснае. Так, гэта асаблівы ўклад жыцця, а яшчэ дысцыпліна і парадак. Але кожны чалавек жыве, вучыцца, працуе, прытрымліваючыся нейкіх вызначаных правілаў, – словам, трымае сябе ў межах.
Што тычыцца службы  – ёсць цудоўнае слова «статут». У ім усё дакладна прапісана, вывучыў – і дзейнічай згодна з ім. 

Мы сумяшчаем вучобу са служ­бай, прычым першыя 2 гады яна тэр­міновая. 

Да слова, жывём мы ў адным ін­тэрнаце з іншымі студэнтамі БДУ, толькі на асобных паверхах. 

Ранак пачынаецца...

– …У 6 гадзін з каманды днявальнага «Батальён, пад’ём!» І закруцілася: пастраенне, зарадка, ранішні туалет, агляд знешняга выгляду, сняданак, заняткі, абед, самападрыхтоўка па вучэбных прадметах, спар­тыўна-масавая работа, вячэра, вольны час,  пастраенне… і ў 22 гадзіны адбой – дзень насычаны. І калі не хапіла часу падрыхтавацца да вучобы, то сядзіш і займаешся. Да слова, прагульшчыкаў заняткаў у нас апрыёры быць не можа і сталоўку не абмінём (заўважу: кормяць нас смачна!) – усё пад кантролем. (Усміхаецца.) 

Як па мне, строга вызначаны распарадак дня дысцыплінуе і вучыць расстаўляць прыярытэты. 

Ёсць у нас і культурная «пад­пітка»: ходзім у тэатры, музеі, на канцэрты, выставы, гарадскія святы…  

– Шасцігадовы стрыечны брат не ўпусціць моманту, каб прымерыць маю форму, – у яго аж дух захоплівае. У нас нават сямейная смяшынка на гэты конт ёсць: «Рычард, здымі Ромаву фуражку – у цябе ж уся галава ўспацела!» –  «Няхай пацее!» Хто ведае, можа, ён таксама абярэ прафесіяй Радзіму абараняць, – заканчвае размову Раман.
Текст: