Да Дня будаўніка: астраўчане, якія будуць свой горад
11:43 / 14.08.2022
Віктар Пешкур, зваршчык:
– Для мяне гэты шматкватэрны дом – другі ў спісе будаваных мной. І ў будаўніцтве аўтавакзала я ўдзельнічаў.
На зваршчыка вучыўся яшчэ ў 90-я гады ў Варнянскім вучэбна-вытворчым камбінаце. Тады там шмат спецыяльнасцей прапаноўвалі асвоіць, а я захацеў менавіта «варыць» – і не абмяркоўвалася! (Смяецца.)
Атрымаў «корачкі» – і пайшоў працаваць у міжгаспадарчую перасоўную механізаваную калону – МПМК-158. Двойчы прыходзіў – агульны стаж там 16 гадоў. Паміж гэтым чатыры гады будаваў масты. Пакуль ездзілі па Гродзенскай вобласці, працаваў, а як пачаліся камандзіроўкі па ўсёй краіне, звольніўся.
Калі арганізацыя стала развальвацца, пайшоў на атамную – там быў 5 гадоў. Затым перайшоў у Гроднапрамбудатам, у мінулым годзе адтуль усіх перавялі ў будаўнічае ўпраўленне №210.
Калі «варыць» няма чаго, дапамагаю іншым. Гэта ж будоўля – тут і смецце прыбраць рукі патрэбны. Так цэлы дзень у працы і праходзіць.
Тут, на шматпавярхоўцы, маю работу вы ўжо не ўбачыце: уся «зварка» схаваная. Хутка будзем ставіць парэнчы – я на зварцы.
Працую электразваркай – газавая даўно «выйшла з моды», а парэзаць нешта дапамагае балгарка.
Мне падабаецца будаваць. Даўно зразумеў, што цэглу класці – не маё, а вось «варыць» – самае тое. Цікава!
Па праўдзе кажучы, ужо задумваюся пра пенсію – узрост падыходзіць. Але пакуль толькі задумваюся – хто ведае, можа, у момант Х вырашу яшчэ папрацаваць на карысць радзімы і горада. Здароўе ж дазваляе.
Сяргей Кандратовіч, дарожны рабочы:
– Спецыфіка маёй работы – дарогі, а таксама добраўпарадкаванне дамоў, тратуараў, пешаходных дарожак. Цяпер працуем каля кінаканцэртнай залы на рэканструкцыі вуліцы Кастрычніцкай – тратуары пліткай выкладваем.
Колькі я працую ў будаўнічай сферы? О, вельмі даўно! Гадоў з трыццаць. Спачатку, адразу пасля арміі, працаваў у ДЭУ, таксама дарожнікам. Затым быў будаўніком на атамнай станцыі, адкуль быў пераведзены сюды – «на горад». Казала мама: «Вучыся, сынок». (Смяецца.)
З асноўных работ, што даводзіцца рабіць, – класці тратуарную плітку, дарожнае пакрыццё, рэзаць і ставіць бардзюры.
Складана? Канешне. Паняцця «лёгка» ў будаўнікоў няма. Тут задзейнічаны ўсе мышцы, якія ў спартыўнай зале ніколі не «накачаеш». Чалавек з трэнажоркі на нашым месцы праз некалькі гадзін «здуецца». Увогуле будаўнік павінен быць моцным, трывалым і мець добрае здароўе.
Круглы год на свежым паветры. Аднак любімага сезона ў мяне няма: зімой холадна, летам спякотна, вясной і восенню часта дажджыць. Сёлетняе лета нядрэннае, асабліва апошнія дні, але таксама з месяц трыццатка на тэрмометры была – у такіх умовах працаваць цяжка. Ад сонца стамляешся больш чым ад фізічнай нагрузкі. Зімой работы менш, аднак без справы не сядзім: пясок, напрыклад, сыпаць можна пры любых «мінусах». А гэтай зімой цеплатрасу пракладвалі.
І ў адпачынак іду зімой, калі марозы прыціскаюць.
У сям’і я адзін будаўнік, сыны выбралі іншыя прафесійныя сцежкі: адзін інжынер-механік, другі ў гэтым годзе скончыў машынабудаўнічы факультэт. Я ім, як мне маці калісьці, таксама казаў: «Вучыцеся, дзеткі!» Паслухалі бацьку. (Смяецца.) Яны ў мяне малайцы!
Дзмітрый Астрамецкі, бетоншчык:
– На будаўніцтве Астраўца я з 2012-га. Пачынаў з новай бальніцы. Потым былі шматкватэрны дом, мост у Каменцы, кінатэатр. Удзельнічаў, хоць і няшмат, ва ўзвядзенні «Імпульса», цяпер вось шлюз на Кастрычніцкай аднаўляю. Так што прыклаў рукі амаль да ўсяго, што ўзводзілася ў горадзе.
Пасля школы пачынаў з дарожнага будаўніцтва. Потым працаваў на прыватніка, але хутка, адвучыўшыся на бетоншчыка, вярнуўся ў будоўлю.
Работа ў мяне не з лёгкіх. Хоць лапатай бетон ужо даўно ніхто не месіць, аднак бываюць такія месцы і такія задачы, што без яе – аніяк. У асноўным жа, зразумела, працуюць міксер і кран. Да гэтага яшчэ дабаўце «званочак» і вібратар – вось абсталяванне, з якім я працую.
Маю работу да сезоннай не аднясеш: працую і зімой, і летам. Зімой толькі ў электрыкаў работы больш – на абагрэве. Па сучасных тэхналогіях бетон можна заліваць нават пры мінусавых тэмпературах. Работа «замірае», толькі калі слупок тэрмометра паказвае вялікі «мінус».
Ніколі не лічыў, колькі кубоў бетону «пералапаціў» за гады працы: здараецца, што за дзень больш за сотню заліваеш. А напачатку будаўніцтва атамнай станцыі калегі апрацоўвалі да 1 000 кубаметраў! Міксеры ішлі суткамі…
Аднак не гэта паказчык прадуктыўнай работы. У падвал бальніцы за змену «ўваходзіў» усяго нейкі дзясятак кубоў – але даваліся яны вельмі цяжка.
З якой думкай заканчваю працоўны дзень? Часцей за ўсё стамляешся так, што і думак не застаецца... Такая ўжо ў нас работа. У прадаўцоў звычайна баляць ногі, у бухгалтараў – галава. Мусіць, ёсць свае «балячкі» і ў журналістаў. У будаўнікоў жа баліць усё: рукі, спіна, ногі. (Смяецца.) Але я ўпэўнены, што наша справа патрэбна людзям – і ад гэтага лягчэй. Нядаўна ў Астраўцы пабываў сябар майго дзяцінства. Высадзілі яго ў новым мікрараёне – і ён разгубіўся, не пазнаў – настолькі змяніўся наш горад, «аброс» новымі дамамі, дарогамі і іншымі аб’ектамі. І ўсё гэта дзякуючы ў першую чаргу будаўнікам. А колькі будынкаў адрамантавана! Неяк праглядваў здымкі роднай СШ№1 – якая яна калісьці была, а якая цяпер стала. Не пазнаць!
Подписывайтесь на «Островецкую правду» в телеграм по короткой ссылке https://t.me/ostrovetsby.
И присоединяйтесь к нашему сообществу в viber https://vk.cc/c3yHGs – будьте всегда в курсе свежих новостей из жизни Островца и Островецкого района.
Подписывайтесь на телеграм-канал «Северный вектор Гродненщины» по короткой ссылке https://t.me/severvg.
Самые интересные новости Островецкого, Ошмянского и Сморгонского районов.