Што робіць шчаслівай начальніка падатковай інспекцыі Алену Пілецкую
10:13 / 10.07.2022
У нашым раёне інспекцыяй Міністэрства па падатках і зборах Рэспублікі Беларусь па Астравецкім раёне кіруе прафесіянал сваёй справы, дэпутат раённага Савета дэпутатаў, прывабная жанчына Алена Генадзьеўна Пілецкая. Напярэдадні прафесійнага свята, якое будзе адзначацца ў нядзелю, журналісты вырашылі пазнаёміцца бліжэй з прыгожым начальнікам.
– Раскажыце, як падаткавікі адзначаюць сваё прафесійнае свята? – Звычайна ў абласной інспекцыі напярэдадні праходзіць урачысты сход, у якім прымаюць удзел лепшыя работнікі інспекцыі. Начальніка, а калі пашанцуе, то і некага з членаў калектыву, якога адзначаюць узнагародай, запрашаюць на мерапрыемствы ў міністэрства.
І ў інспекцыі знаходзім магчымасць падзякаваць работнікам за працу, адзначыць лепшых – звычайна да гэтага далучаюцца раённы выканаўчы камітэт, раённы Савет дэпутатаў, грамадскія арганізацыі.
– А неафіцыйная частка?
– Пра неафіцыйную частку, думаю, не варта гаварыць у афіцыйным інтэрв’ю. (Усміхаецца.)
– Гэта я да таго, каб пацікавіцца: ці звязвае калектыў нешта акрамя сумеснай работы? Ёсць у вас традыцыі?
– Так, безумоўна. Калектыў інспекцыі хоць і невялікі, 14 чалавек, але дружны. У нас моцныя спартыўныя традыцыі, удзельнічаем ва ўсіх абласных турыстычных злётах. Вераніка Хох уключана ў зборную каманду вобласці па валейболе. Ларыса Чусаўлянкіна паказвае высокія вынікі ў спаборніцтвах па бегу. Алена Дукевіч і Ірына Сташкевіч – нашы кветкаводы, дзякуючы ім з вясны да позняй восені тэрыторыя інспекцыі патанае ў кветках. Людміла Шушко часта пестуе нас выпечкай – кексы і пірагі ў яе проста цудоўныя! Алена Заруцкая прафесійна займаецца танцамі. Я вышываю крыжыкам. Так што, як кажуць, не работай адзінай…
– Наколькі я ведаю, калектыў падатковай інспекцыі даўно стаў для вас родным і пачыналі вы не з крэсла начальніка.
– Так, я прыйшла ў інспекцыю ў 1994 годзе. Калі мець на ўвазе, што створана яна была ў 1990-м, то, можна сказаць, стаяла ля вытокаў. Да таго працавала бухгалтарам у калгасе «Шлях Леніна». Калі выходзіла з дэкрэтнага адпачынку, тут якраз была вакансія, мая адукацыя – бухгалтарскі ўлік, аўдыт і фінансы – падыходзіла, мяне прынялі на работу дзяржаўным падатковым інспектарам. Потым была старшым падатковым інспектарам, галоўным, начальнікам аддзела, намеснікам начальніка інспекцыі – прайшла ўсе прыступкі службовай лесвіцы. І ў 2019 годзе мяне прызначылі начальнікам інспекцыі.
– Тое, што вы, можна сказаць, выраслі ў сваім калектыве, – добра ці дрэнна?
– Адназначна не скажаш. З аднаго боку добра, бо ведаю ўсіх людзей: хто чым дыхае, хто на што здатны. З іншага, – дрэнна, бо да гэтага была адной з усіх і раптам стала кіраўніком, якому трэба заахвочваць ці караць былых паплечнікаў. Спатрэбіўся час і мне, каб прызвычаіцца да новага статусу, і падначаленым, каб успрыняць мяне ў гэтай ролі.
– Які метад – бізун ці пернік – вам больш уласцівы?
– Я больш схільна да аўтарытарнага стылю кіраўніцтва.
– Якімі якасцямі трэба валодаць, каб працаваць у падатковай інспекцыі?
– Першае і галоўнае – прафесіяналізм. А яшчэ – патрабавальнасць, у першую чаргу да самога сябе. Прынцыповасць. Сумленнасць. Паважлівыя адносіны да плацельшчыкаў падаткаў. Нават калі нехта нечага не ведае ці не разумее, яго трэба выслухаць, пастарацца зразумець і дапамагчы: навучыць, паказаць, як трэба зрабіць.
– А калі чалавек не хоча вучыцца?
– У маёй практыцы не было тых, каго не змагла б навучыць. Заўсёды з задавальненнем брала практыкантаў, дзялілася ўсім, што ведала і ўмела сама. Да прыкладу, тая ж Таццяна Карповіч. Звярнула ўвагу на гэтую дзяўчыну, калі яна была ў нас на практыцы. Пасля заканчэння вучобы Таццяна прыйшла працаваць у мой аддзел. Можна казаць, вырасцілі спецыяліста ў сваім калектыве. Ева Стаціна некалі практыкавалася ў нас, цяпер працуе ў Мінску ў аўдытарскай кампаніі. Пералік можна працягваць.
– А вы ў каго вучыліся?
– Прымаў мяне на работу Іосіф Іосіфавіч Свіла, затым дзесяць гадоў працавала пад кіраўніцтвам Аляксандра Аляксандравіча Мароза, потым – Канстанціна Іосіфавіча Ромаша. У кожнага з іх нечаму вучылася. Найбольш – у Аляксандра Мароза, пад яго кіраўніцтвам працаваць было цікава і камфортна.
– Як будуеце адносіны з кліентамі?
– У нас не кліенты, а плацельшчыкі падаткаў. Самыя розныя: фізічныя і юрыдычныя асобы, індывідуальныя прадпрымальнікі. Падаткаабкладанне кожнага з іх рэгламентуецца асобнымі правіламі, законамі, інструкцыямі, з кожным трэба працаваць індывідуальна. Але выключна ў рамках падатковага заканадаўства. Тут не можа быць сімпатый, антыпатый, сяброўскіх ці роднасных сувязей – усе ўзаемаадносіны рэгулюе Падатковы кодэкс: павінен заплаціць – плаці, і ў належны тэрмін.
Вядома ж, з плацельшчыкамі трэба кантактаваць, падказваць, дапамагаць, пераконваць. Ніхто не хоча аддаваць свае грошы – наша задача, каб плацельшчык падаткаў зрабіў гэта радасна і з усмешкай.
– Ці здараюцца цяжкія сітуацыі, калі здаецца: усё прапала, выйсця няма…
– Бывае… Але потым супакоішся, пасядзіш, падумаеш, параішся – і выйсце, як правіла, знаходзіцца.
– Я так разумею, Падатковы кодэкс – гэта ваша прафесійная «біблія». Ці хацелася калі-небудзь нешта ў ёй перапісаць?
– Не мы яго пісалі – не нам і перапісваць… Не так проста ўнесці змены ў падатковае заканадаўства.
Тым не менш, калі бачым нестыкоўкі, уносім прапановы – і да іх прыслухоўваюцца. Да прыкладу, калі пачалося будаўніцтва атамнай электрастанцыі ў нашым раёне, замежныя грамадзяне, якія працавалі ў расійскіх кампаніях, лічылі, што павінны плаціць падаходны падатак у бюджэт сваёй краіны, а не Рэспублікі Беларусь. Наша інспекцыя ўзняла гэтае пытанне на рэспубліканскім узроўні, яго вывучылі і ўнеслі адпаведныя змены ў падатковае заканадаўства.
І гэты прыклад не адзінкавы. Здаралася, што для спагнання падаткаў трэба было звяртацца нават у арбітражны суд Расіі, не маючы адпаведнага вопыту і практыкі. Нічога, справіліся.
– Быў час, калі бюджэт раёна на 70 працэнтаў фарміраваўся з абласной датацыі. Цяпер жа мы не толькі самі жывём за ўласныя грошы, але і вобласці дапамагаем...
– І ў гэтым я бачу вялікую заслугу нашай інспекцыі, бо галоўная задача, якую мы вырашаем штодня, – збіраць падаткі і папаўняць рэспубліканскі і мясцовы бюджэты. Кожны з членаў нашага калектыву ўносіць у яе ажыццяўленне свой пасільны ўклад.
– Што б вы пажадалі членам калектыву напярэдадні прафесійнага свята?
– Моцнага здароўя, невычэрпнай энергіі, шчасця, сямейнага дабрабыту, каб здзяйснялася задуманае, жыццё поўнілася радаснымі момантамі, а блізкія заўсёды былі побач.
– А сабе? Пра што марыць начальнік падатковай інспекцыі?
– Пра добрасумленных плацельшчыкаў падаткаў – хочацца, каб усе выконвалі свае абавязкі ў поўнай меры і ў тэрмін. Пра гэта думаю, калі ранкам прыходжу на работу і калі вечарам зачыняю кабінет…
– А чаго хочацца дэпутату Алене Пілецкай?
– Каб на маю Гудагайскую выбарчую акругу, у прыватнасці, на пасёлак Гудагай, больш звярталі ўвагі. Разумею, што кожнаму з дэпутатаў раённага Савета душа баліць за сваю акругу, а кіраўніцтву – за ўвесь раён, але ж хацелася б, каб у Гудагаі стаянка каля школы з’явілася, вуліцы асфальтавалі, гандаль развіваўся, а то адзін толькі «Еўраопт» і ратуе, спажыўкааперацыя зусім нас выраклася.
– Што робіць шчаслівай вас як жанчыну?
– Стасункі з чатырохгадовым унукам Ромкам! Хочацца быць з ім як мага часцей і больш!
Дачка ўжо працуе, мае сям’ю. Сын служыць, таму хочацца, каб у краіне і ва ўсім свеце быў мір і спакой – гэта мара ўсіх маці ў свеце.
А ўвогуле ўсё ў мяне добра, як кажуць, не было б горш.
– Хай будзе толькі лепш! Гэтага і жадаем вам і вашаму калектыву напярэдадні свята!
– Дзякуй.
