Дефицит покупали в Вильнюсе
08:00 / 24.01.2018
Я тады жыла ў Вільнюсе, і неяк прыехала да мяне сяброўка з просьбай, каб я яе па магазінах правяла купіць тое-сёе – што канкрэтна, яна не ўдакладніла. Выправіліся мы ў пошуках дэфіцыту. Ідзём па вуліцы – і бачым, што ля аднаго з магазінаў стаіць вялікая чарга.
– Што даюць? – пытаюся я.
– Талеркі! – чую ў адказ.
– Мне трэба! – закрычала, узрушыўшыся, мая спадарожніца.
Ну, трэба дык трэба – сталі ў чаргу. Пакуль яна павольна рухалася, надумалася і я прыкупіць талерак – на ўсялякі выпадак. Ну, вазьму пару штук... Не – шэсць. А лепш – дванаццаць! І тут бачу, як жанчына высаджвае з каляскі дзіця, каб загрузіць туды талеркі, мужчына пакуе іх у вялікі мех. А ў нас з сяброўкай акрамя сумачак, нічога няма.
Я здымаю плашч, зашпіляю гузікі, звязваю ў ім рукавы. Сяброўка, паназіраўшы за гэтымі маніпуляцыямі, тое ж робіць са сваёй бялюткай кофтай.
Купілі мы талеркі, спакавалі – і пацягнуліся са «здабычай» на тралейбусны прыпынак. Ды ў сяброўкі на ўваходзе ў тралейбус «тара» разышлася – і ўвесь посуд паляцеў на асфальт...
Маю пакупку цягнулі дадому. Канешне ж, талеркамі я падзялілася з сяброўкай – нездарма ўзяла больш – на ўсялякі выпадак...
Рэгіна ДРЭМА,
в. Ліпкі.
