Чаму воўк прыйшоў у Астравец?
08:55 / 22.12.2017
Пётр Зянонавіч Крупеньчык, намеснік дырэктара ДЛГУ «Астравецкі лясгас», паляўнічы са шматгадовым стажам:
– Няма ніякіх сумненняў, што воўк, якога неаднаразова бачылі ў Палушах, Дравяніках, Мішкуцях і якога затым злавілі і ўсыпілі на вуліцы Яўсеева ў Астраўцы – гэта адзін і той жа звер. І звер асаблівы – так званы воўк-адзіночка, якога з-за старасці выгнала зграя, і ён не меў ужо сіл паляваць на дужых і хуткіх дзікіх жывёл – вось і ціснуўся да людскога жытла, дзе харч можна здабыць хутчэй і лягчэй. Увогуле ж воўк – вельмі хітры і асцярожны звер, які больш за ўсё баіцца чалавека, і такія паводзіны для яго не ўласцівыя. За сваё немалое ўжо жыццё я не ўспомню выпадку, каб воўк напаў на чалавека.
Мы праводзім пастаянную барацьбу з шэрым драпежнікам. Нават пасля таго, як міністэрства адмяніла матэрыяльнае ўзнагароджанне за здабычу гэтага звера, у нашым лясгасе ўласным загадам яго захавалі: паляўнічаму, які здабыў ваўка, няважна, ружэйным спосабам ці з дапамогай капкана, выплачваецца 200 рублёў, за ваўчаня ўзнагарода складае 50 рублёў.
І гэта дае свой вынік. Сёлета паляўнічыя нашай гаспадаркі знішчылі ўжо 9 асобін ваўкоў. Тры з іх злавіў у капкан егер Станіслаў Пашкевіч, ёсць такія трафеі і на рахунку інжынера Валянціна Нядвецкага.
Але, здавалася б, парадокс: мы і калегі з таварыства паляўнічых знішчаем ваўкоў – а іх менш не становіцца. Узнікае заканамернае пытанне: чаму? Адказ на яго вельмі просты. У краінах Еўрасаюза, у тым ліку і ў нашых суседзяў-літоўцаў, дзейнічае квота на здабычу ваўка, і драпежнікі адчуваюць сябе там досыць свабодна. А для звера межаў не існуе, і дакументы на граніцы ў іх не правяраюць. Спачатку да нас пацягнуліся ў пошуках ежы «літоўскія» дзікі, а ўслед за імі, асноўным сваім кормам, – ваўкі.
Сказаць, што праблема ваўкоў будзе вырашана заўтра, немагчыма: гэта не так проста. Як я ўжо казаў, звер вельмі хітры, вынослівы, асцярожны, неаднаразова нават падчас аблавы, як у песні Высоцкага, ішоў пад сцяжкі. Мы будзем працягваць змагацца з ім.
Са знішчэннем ваўка-адзіночкі, які палохаў жыхароў Астравеччыны, думаю, падобных выпадкаў не паўторыцца і супрацьстаянне воўк-паляўнічы будзе ісці без удзелу жыхароў горада і вёсак.
Андрэй Мікалаевіч Праскін, кіраўнік раённай структуры таварыства паляўнічых і рыбаловаў:
– Змагацца з ваўкамі, вядома, трэба, бо гэты шэры драпежнік прыносіць вялікі ўрон перш за ўсё прыродзе: падлічана, што адзін воўк за год здольны знішчыць больш за 40 асобін капытных жывёлін.
І барацьба гэтая ідзе пастаянна і мэтанакіравана. Штогод на арандаваных угоддзях нашы паляўнічыя здабываюць 16-20 асобін ваўка, сёлета з пачатку года іх застрэлена ўжо 17. Дзевяць з іх – на рахунку спецыяльнай брыгады з Гомельшчыны. Наш вядомы «ваўчатнік» Вадзім Міхцееў толькі за два апошнія гады здабыў 22 ваўкі – і гэта, хачу адзначыць, выключна за ўласныя сродкі і ў свой вольны час. Раней паляўнічым, якія здабывалі ваўка, выплачвалі матэрыяльнае ўзнагароджанне – зараз жа адзінае, чым мы можам іх заахвоціць, – выдаць па мінімальным кошце пуцёўку на здабычу нарміраваных відаў. Гэтага вельмі мала ў параўнанні з тымі затратамі, якія нясуць паляўнічыя для таго, каб перамагчы звера ў гэтай схватцы сілы, хітрасці, розуму.
Але, нягледзячы на ўсе меры, ваўкоў на нашай тэрыторыі менш не становіцца. Чаму – відавочна: у Літве існуе квота на здабычу шэрага драпежніка: за год ва ўсёй краіне іх дазваляецца здабыць каля 60 асобін. І асмялеўшыя «літоўскія» ваўкі ідуць да нас – для іх ні межы, ні адлегласці не існуюць: па дадзеных тэлеметрыі, воўк за суткі можа прайсці да 80 кіламетраў. Напэўна, таму асноўная доля здабычы ваўкоў на Гродзеншчыне прыпадае на прыгранічныя раёны – Астравецкі і Смаргонскі: ва ўсёй вобласці здабываецца каля паўсотні асобін гэтага драпежніка, і прыкладна 40 з іх – трафеі смаргонскіх і астравецкіх паляўнічых. Нашы тэрыторыі пастаянна «падпітваюцца» еўрасаюзаўскім ваўком.
Што ж тычыцца шэрага, які палохаў жыхароў навакольных вёсак і знайшоў сваю смерць на вуліцы Яўсеева, то гэта, мяркуючы па ўсім, старая асобіна, якую выгнала зграя і якая вяла адзінокае жыццё. Перакананы, што людзям баяцца ўжо няма чаго.
Запісала Ніна РЫБІК.
