100-бальнік Аляксандр Нагорскі расказаў пра падрыхтоўку да ЦТ, вучобу і мары
11:01 / 27.09.2019
Што дапамагло нашаму земляку ўзяць такую высокую планку, дзе ён вучыцца цяпер і чым займаецца ў вольны час – пра гэта карэспандэнт «АП» распытаў у самога юнака.
Пра ЦТ
– Саша, ведаю, што школу ты скончыў з залатым медалём, ты удзельнік розных алімпіяд – вучыцца табе было цікава і гэта добра атрымлівалася. Калі ты здаваў ЦТ, ці разлічваў на такі вынік?
– Не. Спадзяваўся, канешне, добра напісаць, але так высока не браў. (Усміхаецца.) А калі даведаўся, што па біялогіі ўвогуле 100 балаў атрымаў, першай думкай была: аказваецца, гэта на самой справе магчыма! Аднак па першым часе ўсё ж не верылася, што ў мяне сотня.
– А колькі часу табе спатрэбілася для рашэння тэста?
– Ды амаль увесь, які быў адведзены. Я адразу пісаў усё на чарнавік і заставалася толькі 10-15 хвілін, каб перанесці адказы ў бланк.
– Заданні тэсціравання былі для цябе лёгкімі?
– Былі падобныя да тых, што я рабіў, калі рыхтаваўся да ЦТ, а былі і даволі заблытаныя. Тут галоўнае разабрацца, што да чаго.
– А якую частку – А ці Б – было рабіць прасцей?
– Лягчэйшай мне была частка Б, таму што там больш цікавая форма заданняў.
– Калі ведаеш, што кожная памылка будзе дорага каштаваць, бо ад гэтага залежыць ажыццяўленне мары, – эмоцыі моцна перашкаджаюць. Ці хваляваўся, калі рашаў тэсты?
– Вельмі моцна! Асабліва, калі пераносіў адказы ў бланк, а яшчэ ж і час быў абмежаваны – за ім таксама трэба было сачыць. Калі эмоцыі асабліва захлёствалі, я «астуджаў» сябе тым, што вынік толькі ад мяне залежыць – і браў сябе ў рукі.
Пра падрыхтоўку
– Колькі часу трэба, каб падрыхтавацца да ЦТ?
– Гэта, напэўна, для кожнага па-рознаму. Мэтанакіравана я рыхтаваўся паўтара гады. Але ж да гэтага былі алімпіяды, факультатывы.
– У якіх алімпіядах ты ўдзельнічаў?
– Па біялогіі, грамадазнаўству, чарчэнню, беларускай мове. Па біялогіі, дарэчы, добрыя вынікі паказваў. Гэты прадмет заўсёды падабаўся, я нават сказаў бы што гэта быў не проста ўрок у школьнай праграме, а маё захапленне – цікава спазнаваць навакольны свет праз адчуванні.
– Аднак жа не толькі факультатывы і ўдзел у алімпіядах табе дапамаглі паказаць такі цудоўны вынік?
– Не, канешне. Па-першае, калі вызначыўся, якія прадметы буду здаваць, займаўся з рэпетытарамі. Па-другое, я не адсунуў на другі план іншыя школьныя прадметы – яны пашыраюць кругагляд, ды і выкладалі мае настаўнікі заўсёды цікава. Як жа можна было не вучыць і не ведаць?! Па-трэцяе, і сам склаўшы рукі не сядзеў: штудзіраваў розныя навучальныя дапаможнікі, асвойваў спосабы запамінання складаных тэм і паняццяў – тут інтэрнэт дапамог. Ну і, мабыць, самы галоўны сакрэт: без жадання нічога не атрымаецца.
– Вучоба, вучоба і яшчэ раз вучоба. Але дзеля запаветнай мары – набраць максімум балаў для паступлення – давялося нечым ахвяраваць?
– Так, давялося. Я люблю рыбалку і веласіпедныя прагулкі, падабаліся гульні «Што? Дзе? Калі?», якія праводзілі для школьнікаў, але часта адкладваў гэта ўсё да нявызначанага «потым»… Аднак я пачаў цаніць вольныя хвілінкі, калі яны ў мяне выпадалі! (Смяецца.)
Пра студэнцтва
– Цяпер Аляксандр Нагорскі студэнт трэцяга курса Беларускага дзяржаўнага медыцынскага ўніверсітэта – да гэтага ты ішоў напорыста. Стаць урачом было тваёй марай ці хтосьці дапамог вызначыцца з прафесіяй?
– Я хацеў стаць доктарам, таму не вагаўся і ні з кім не раіўся, куды мне паступаць, – галоўнае было прайсці па конкурсе.
– Дарэчы, а ты на сваім курсе адзіная такая зорачка з 100-бальным вынікам?
– Што вы! У той год паступіла шмат і 100-бальнікаў, і пераможцаў алімпіяд. Гэтыя, калі можна так сказаць, дасягненні патрэбны былі, каб набраць як мага большы бал. Адзнакі яны не дапамагаюць зарабляць – веды трэба дэманстраваць кожны дзень. (Усміхаецца.) Хаця ўсё тое, чаму навучылі ў школе, мне вельмі дарэчы.
– Кажуць, што вучоба ў медыцынскім адна з самых складаных. Ці цяжка выдатніку і алімпіядніку спасцігаць навуку Гіпакрата?
– Цяжка: вялікі аб’ём інфармацыі, шмат усяго новага. Але вельмі цікава! Асабліва мне падабаецца біялагічная хімія, фізіялогія, хірургія, а ўвогуле – у кожным прадмеце ёсць свая адмецінка.
– Атрымліваецца, што вучоба ў цябе займае ўвесь час?
– Бывае даводзіцца ахвяраваць сном. Але калі навучыцца рацыянальна размяркоўваць час – паспееш многае. Я, напрыклад, стараста групы і ўваходжу ў студсавет інтэрната. Займаюся навукова-даследчыцкай дзейнасцю – на першым курсе нам прапанавалі паспрабаваць сябе ў гэтым накірунку, і я зацікавіўся. Кожны год выступаю на розных тэарэтычных і практычных канферэнцыях – гэта цікавы і патрэбны вопыт.
– Саша-школьнік і Саша-студэнт – ці змяніліся ў цябе погляды, можа, ёсць нейкая мара?
– Змяніліся. Раней я атрымліваў веды, таму, што хацеў іх мець. Цяпер жа ўсё тое, што я ведаю і аб чым хачу даведацца, я разглядаю з пункту гледжання практычнага: дзе гэта можна прымяніць у жыцці.
А мару я пакуль што пра тое, каб атрымаць спецыяльнасць, якая стане маёй любімай справай.
Кажуць, упартаму скараюцца вяршыні. Не паспрачаешся. Але ж яны скараюцца менавіта тым, хто іх бачыць і ідзе, не збочваючы. Аляксандр Нагорскі, калі здаваў тэсціраванне, скарыў сваю першую вяршыню, – і верыцца, што не апошнюю.