Як я заблукала ў лесе

09:10 / 20.08.2022

Сёння ўсё часцей можна пачуць трывожную навіну: прапаў чалавек! Пайшоў у лес – і не вярнуўся.

Як правіла, праз нейкі час прыходзіць добрая навіна: знайшоўся! Але здараюцца і трагічныя выключэнні…

Часам думаю: чаму такіх паведамленняў стала больш? Цяпер жа, па маіх назіраннях, па грыбы ці ў ягады людзі ходзяць не так часта: для большасці гэта ўжо проста ласунак, а не сродак выжывання. Ці, можа, справа якраз у гэтым? Раней, калі лес кішэў грыбна-ягаднымі “канкурэнтамі”, нават выбіўшыся са знаёмых мясцін, можна было сустрэць жывую душу і спытаць дарогу. Цяпер жа хіба шустрая вавёрка ці палахлівы заяц, шуснуўшы з-пад ног, паведамяць, што вы не адны ў царстве Лесавіка.

Ці цяпер людзі сталі менш асцярожнымі? Мне здаецца, наадварот. Тым больш, што ледзь не штодня выратавальнікі, міліцыя, СМІ наперабой расказваюць, што і як рабіць, каб не заблукаць, а калі ўжо здарылася, то як знайсці дарогу дамоў. Ці, мо, ад таго, што чуем гэта так часта, перастаем звяртаць увагу? Як у той казцы пра пеўніка… Час ад часу мы чуем ці чытаем гісторыі пра тых, хто заблудзіўся ў лесе, – і наступныя цудоўныя выратаванні іх. Але цуды здараюцца не заўсёды. І, на жаль, кожны вучыцца толькі на сваіх памылках. 

Думаю, большасць аматараў ціхага палявання могуць расказаць пра выпадкі, калі заставаліся з лесам адзін на адзін – і зялёны прыязны шчодры сябар, знаёмы да апошняй сцяжынкі, раптам пераўтвараўся ў страшнага пагрозлівага непрыяцеля. Здарыўся некалі падобны выпадак і са мной. 
Частка калектыву, я ў тым ліку, у той вераснёўскі дзень ездзіла ў падшэфны калгас падымаць лён (так-так, маладыя, тады за кожнай арганізацыяй быў замацаваны калгас і гараджане дапамагалі падшэфным вясной збіраць на палях камяні, летам – аполваць буракі, увосень – падымаць і вязаць лён). Рабочы дзень закончыўся, вярта­ючыся, вырашылі заехаць у прыдарожны лес пашукаць грыбоў.

Я грыбнік той яшчэ… У лесе мне лепш марыцца, чым шукаецца. Задумаўшыся, блукала між бярозак і соснаў, пакуль зразумела, што даўно не чую галасоў. Гукнула – не адказваюць. Вырашыла вярнуцца на дарогу, дзе стаяла машына, – здавалася, што адышлася зусім не далёка. Але лес стаў цёмным, змрочным – ні дарогі няма, ні нават сцежак. Паспрабавала ісці ў супрацьлеглы бок – увогуле ўбілася ў нейкія зараснікі. І кожная наступная спроба выбраць правільны накірунак зноў і зноў аказвалася памылковай. 

Тым часам стала змяркацца – восеньскія дні кароткія. Стала страшна: што я буду рабіць? Вядома ж, нічога з таго, што раяць браць з сабой – ні вады, ні ежы, ні запалак, – у мяне не было: мы ж вярталіся з работы і толькі на якіх паўгадзінкі зазірнулі ў лес. Не кажучы пра мабільны тэлефон, без якога сёння і з суседам не сустрэнешся, – тады яшчэ і слоў такіх не ведалі.

Ведаю, што паніка – найгоршы памочнік у любой справе. Таму паспрабавала супакоіцца. Зразумеўшы, што, куды б ні ішла, толькі яшчэ больш заблытваюся, спынілася і села пад дрэвам. 

Праз нейкі час зразумела, што змагу выйсці з лесу – калі суцішылася, пачула гул праязджаючых машын: значыць, там шаша. Але ж калегі! Яны, пэўна, ужо зразумелі, што я заблудзілася, і хвалююцца недзе, шукаюць. Няўжо так далёка адышлася, што ні я іх не чую, ні яны мяне – час ад часу крычала ж на ўсё горла? «Ну што ж, – вырашыла, – буду сядзець, чакаць, пакуль знойдуць…»

Далей – як у казцы: «Ці доўга, ці коратка сядзела яна пад дрэвам…» Урэшце недзе далёка-далёка пачула ледзь чутны голас. Пайшла на яго, пакрыкваючы ў адказ – і радуючыся, што далёкія воклічы чуюцца ўсё бліжэй, усё яскравей. 

 Мы знайшліся. І ніхто мяне не пабіў. І нават не сварыўся, усе былі радыя, што каштоўная прапажа нарэшце знайшлася.

Але тое здарэнне стала навукай на ўсё жыццё. Цяпер я ў лесе вельмі асцярожная. І тыя, хто асмельваюцца браць мяне ў кампаньёнкі, – таксама.
І вы будзьце асцярожнымі! Не ўсе гісторыі заканчваюцца хэпі-эндам…


Фота Ганны МІЛАШЭВІЧ.

Текст: Нина Рыбик