Цуд, які здарыўся ў жыцці Іаланты Валуевіч
09:32 / 16.04.2022
Дакладна не магу сказаць, які гэта быў год – 1997-мы ці 1998-мы. Патэлефанавала сяброўка і папрасіла дапамагчы падрыхтаваць на заўтрашні дзень абед для ганаровага госця – сцісла, посна і смачна. Было досыць позна, каля 21 гадзіны, калі мы выбраліся з дому. У тым годзе ў лютым снегу не было зусім, імжэў дробны дождж.
Калі выязджалі з вёскі, нейкая невядомая сіла прымусіла мяне глядзець не ўперад, на дарогу, якую выхопліваў з цемры сноп святла ад фараў, а праз бакавое шкло на неба.
Раптам я заўважыла, як у цёмных свінцовых хмарах з’явілася светлая пляма, затым з яе сфарміраваўся правільнай формы круг – і тут жа ператварыўся ў дакладна акрэслены крыж. Я толькі і паспела прашаптаць: «Ты бачыш крыж на небе?» «Бачу!», – таксама шэптам адказаў кіроўца – і крыж закрыла воблака, толькі акрайчык асновы бліснуў. Праз імгненне неба зноў зацягнулі свінцовыя хмары.
Далей мы ехалі, сцішыўшыся, раз-пораз паглядаючы на неба ў чаканні паўтарэння цудоўнага з’яўлення, але больш нічога не здарылася.
Назаўтра, у Папяльцовую сераду, была на службе ў касцёле і, хоць вельмі хацелася расказаць пра ўбачанае, пабаялася: не зразумеюць, будуць круціць пальцам ля скроні. Не хацелася аддаваць на смех, на здзек тое таемнае і чыстае, што мне было дадзена ўбачыць.
Пазней расказала пра гэты нябесны знак свайму добраму сябру, спеваку і музыканту. На дзіва, ён прызнаўся, што таксама меў шчасце сутыкнуцца з такім цудам. У 1986 годзе, калі ён быў у ЗША на гастролях, пасля заканчэння канцэрта, выйшаўшы на вуліцу, усе ўбачылі ў небе вялікі крыж, які падымаўся ад самага гарызонту і да сярэдзіны неба. Гэтая з’ява доўжылася з гадзіну і назіралі яе многія: артысты, гледачы, прахожыя.
Зазірнула ў інтэрнэт – аказалася, што з’яўленне крыжа і іншых цудоўных знакаў здараецца час ад часу. Першым упамінаецца велізарны крыж, які назіралі ў Іерусаліме ў 351 годзе: ён узвышаўся ад Галгофы над Гефсіманскім садам і горадам. Людзі падалі ніц перад гэтым страшным і велічным відовішчам.
Ёсць фотаздымкі і сучасных цудоўных з’яў. У большасці выпадкаў іх аўтараў абвінавачваюць у фоташопе, тлумачаць цуд прыроднымі феноменамі. Але «мой» крыж ніяк не спішаш на аптычныя з’явы: ён узнік не ў промнях сонца, а дажджлівым познім лютаўскім вечарам. Ён быў невялікі, шырыня папярэчыны не нашмат карацей даўжыні, і не ззяў, а проста блішчэў, як залатая рэч.
Напярэдадні Вялікага посту ён, відаць, быў пасланы для ўмацавання веры – маёй і іншых людзей.
