Не любіць сваё дзіця – лічы, інвалід

15:03 / 09.09.2020

Разные житейские истории – веселые и грустные, поучительные и «ни о чем» – вы можете присылать нам на обычную (Островец, ул. Энгельса, 2А) или электронную ostrov_red@tut.by почту, воспользовавшись баннером «Предложить новость» на главной странице сайта ostrovets.by в правом нижнем углу или оставив сообщение в группах «Островецкой правды» в социальных сетях.

Ваши истории будут опубликованы на сайте газеты и в социальных сетях, а лучше – напечатаны на страницах «Островецкой правды».

1.jpg



У бальніцу жанчынка трапіла – маладзенькая! Стан тоненькі, як перашчыкнуць, галасок звонкі, коскі па плячах трапечуцца… Нават не верыцца, што ёй ужо 30, што дома чакаюць муж і двое дзетак, старэйшаму з якіх амаль 8 гадоў. І з такой любоўю яна расказвае пра Руслана свайго, пра сына, пра дачушку, што зразумела: шчаслівыя яны! 

Ды вось бяда вялікая ў іх сям’ю ўбілася: у Наташкі выявілі рак ма­лочнай залозы, аперацыю зра­білі… Шкадуюць яе старэйшыя каляжанкі па палаце: хай ужо мы – сваё пажылі, дзяцей выгадавалі, унукаў дачакаліся, а табе ж за што такое выпрабаванне?

– За што – не ведаю, – па­ціскае плячыма Наташка. – А з-за чаго – здагадваюся, і ўрачы гэтую здагадку пацвярджаюць. Мне, мо, 5 ці 6 гадоў было, прастудзілася. Мама паставіла ранкам градуснік тэмпературу памераць – і забылася. А я ўпала, градуснік выпаў і кончык адбіўся. Дык я яго назад пад паху паставіла і так цэлы дзень з ім і хадзіла, пакуль вечарам зноў не стала гарэць і ўсе не кінуліся градуснік шукаць, каб тэмпературу даведацца.

– Дык чаму ж ты не прызналася маме, што тэрмометр разбіўся?

– Ой, вы што! Я баялася... Мама мяне вельмі моцна біла – за ўсё на свеце і без дай прычыны. Папругай, кіпяцільнікам, сеткай. Калі я тры дні сесці не магла з-за таго, што сукенку варэннем запэцкала, то можаце ўявіць, што мне было б за разбіты градуснік? Вось я і насіла, думала: можа забудуцца? А выкінуць яшчэ больш баялася… Малая, дурная…

У палаце павісла паўза.

– А цяпер маці ведае, дзе ты і што з табой? – асцярожна спытала адна з суседак.

– Вядома! – махнула рукой Наташка. – Але ёй без розніцы, не тэлефанавала ні разу, не кажучы ўжо пра тое, каб прыехаць. Дый добра: цяжка нам разам. Я з 12 гадоў сама сябе забяспечвала, у школу збірала. Па лісічкі ў лес хадзіла, па чарніцы. Яблыкі на закінутых сядзібах трэсла, здавала. У тэхнікум паступіла, кожнае лета працавала. А потым кінула: зіма суровая, а мне няма за што боты купіць, у кедах на заняткі ездзіла. 

– П’яніца? – перапытвае Наташка – і круціць галавой: – Не, яна прыстойная, прыгожая жанчына, працавала, у перадавіках лічылася. Толькі мяне не любіла. Мо, з-за таго, што бацька нас кінуў, калі мне 2 гады было? Мо, таму, што я малая шустрая была, усё на мне гарэла? А мо, яна проста нарадзілася такой? Здараецца ж, што людзі нараджаюцца з пэўнымі фізічнымі адхіленнямі. А мая мама, напэўна, з’явілася на свет без гена любові… Бо і да малодшага брата, якога нарадзіла ад другога мужа, гэтак жа адносілася – Толіка, па сутнасці, я гадавала. 

…Калі дзіця нараджаецца з нейкай хваробай, яго імкнуцца вылечыць, часам – усім мірам. 

А калі інваліднасць – не фі­зічная, а псіхічная? Як яе распазнаць? Ці можна вылечыць? Як? 

А галоўнае – як уратаваць ад такіх  фізічна здаровых інвалідаў іншых, найперш – іх дзяцей?

Тамара РАБІНКІНА


Текст: Главный администратор