«Кемелина»: вернулись – и поют
15:10 / 13.10.2019
– Шчыра кажучы, сэрца балела, – не хавае сваіх пачуццяў Анастасія Ляховіч. – Мы ж і свае грошы ўкладвалі ў гэтыя касцюмы. Бераглі іх лепш, чым святочныя сукенкі.
– Калі прынялі рашэнне адраджаць ансамбль, ледзь пазнаходзілі свае боты, – дадае з усмешкай Юрый Інаровіч.
– Дык з-за чаго ж распалася «Кемяліна»? – задаю пытанне, якое і мне задавалі не аднойчы.
– З-за канфлікту з тагачасным кіраўніком аддзела культуры, – не ўдаецца ў падрабязнасці нязменны на працягу многіх гадоў кіраўнік ансамбля Сяргей Дзям’янчык.
– А што было нагодай для адраджэння?
– Інга Уладзіміраўна, калі стала начальнікам сектара культуры, што называецца, з галавы не злезла, – ківае Сяргей Віктаравіч у бок свайго сённяшняга адначасова кіраўніка і падначаленай – загадчык сектара культуры таксама спявае ў «Кемяліне».
– Калі я ўзначаліла раённую культуру, то перш за ўсё захацела паглядзець, што ж гэта за «Кемяліна», пра якую ўсе гавораць, – расказвае Інга Купрэвіч. – Знайшла ў інтэрнэце запісы – і ахнула: як можна было дапусціць, каб распаўся такі калектыў?! Ну і зрабіла ўсё магчымае, каб ён адрадзіўся. У тым ліку і сама стала спяваць – тым больш, што адукацыя дазваляе.
Дарэчы, музычную адукацыю маюць амаль усе сённяшнія ўдзельнікі ансамбля: Алена Кулевіч, Юрый Інаровіч, Яраслаў Вянгроўскі, Юрый Жэбіт, Анастасія Козар, Анастасія Ляховіч, Аксана Баршэвіч, Таццяна Сяўко, Таццяна Канчанін і іншыя. Гэта вельмі дапамагае ў развучванні новых песень: спяваць можна па нотах, з «ліста». Але веданне нот – не галоўная ўмова для ўдзелу ў ансамблі. Спяваюць тут і работнікі гандлю Людміла Валынец, Валерыя Стэх, санітарка кямелішкаўскай амбулаторыі Алена Бернюкевіч, работнік атамнай станцыі Юрый Палуйка і іншыя ўдзельнікі без музычнай адукацыі. Ёсць голас, слых, а галоўнае – жаданне стаць членам сям’і «Кемяліны» – і можна спадзявацца, што ты трапіш пад апеку строгага і патрабавальнага прафесіянала Сяргея Дзям’янчыка, у калектыў, які жыве адной сям’ёй.
– І гэта сапраўды так, – гаворыць Анастасія Ляховіч. – Мы разам не толькі на сцэне, але і па жыцці.
А пачыналася ўсё ў далёкім 1992 годзе, калі Сяргей Дзям’янчык, адслужыўшы ў арміі, прыехаў працаваць у Кямелішкаўскі дом культуры акампаніятарам. Знаёмства з творчымі сіламі вёскі выявіла ансамбль «Вілія», які спяваў на два галасы ў мясцовым доме людовым. Адтуль, ад Алены Кулевіч, Людмілы Валынец, якія, акрамя кіраўніка, – бадай што адзіныя з першага складу калектыву, і пайшла «Кемяліна».
Хоць увогуле нараджэннем калектыву можна лічыць 2003 год. Тады раён рыхтаваўся да 30-годдзя Кямелішкаўскага дома культуры, і ансамбль сур’ёзна змяніўся: дабавіліся мужчыны, з’явілася шматгалоссе.
Тады іх пачула абласное кіраўніцтва – і заявіла: «Чаму не абараняеце званне народнага калектыву? Даўно пара!» Званне яны атрымалі заслужана і без праблем. А потым пайшло-паехала: рэдкі канцэрт у раёне, ды і ў вобласці абыходзіўся без «Кемяліны». Не шкадуючы далоняў, апладзіравалі ім у Расіі, Літве, Польшчы…
На жаль, званне народнага за нядоўгі час свайго распаду «Кемяліна» страціла – але, думаецца, гэта часовая з’ява. Тым больш, што ў кіраўніка і ва ўдзельнікаў ансамбля шмат творчых планаў.
…А пасля размовы мяне дапусцілі на рэпетыцыю. «Першыя сапраны, паехалі!» «Альты, схлусілі!» І вышэйшая адзнака маэстра «Ладна, сыйдзе… Пачынаем другі радок». Цяпер я з асаблівым настроем буду чакаць чарговага канцэрта «Кемяліны», каб пачуць «Ой, пойдзем, сястрыца, за ясну зару…» – я была сведкам сакральнага моманту: чула, як нараджалася песня!
