Алиция Пукшто: где родилась, там и пригодилась
"Мару адпачыць на моры.
На якім?
Ды на любым!"
А. Пукшта
Не хацела – давялося...
Марыць пра прафесію? Не, вясковая дзяўчынка Аліцыя не думала пра нейкую адну прафесію – любімую і на ўсё жыццё. Але ў вольны ад школы і хатніх спраў час часта гуляла «ў школу» – ёй падабалася вучыць сваіх лялек і плюшавых медзвядзёў.
– Толькі часу, каб сшыткі праверыць ці казку ім пачытаць, было мала, – успамінае Аліцыя Мар'янаўна. – Бацькам дапамагала – гаспадарка ў нас была вялікая, і хоць у сям'і гадавалася трое дзяцей – старэйшы брат, я і малодшая сястра, – работы хапала ўсім. Гэта ж вёска. А потым яшчэ і бацька загінуў…
Бацька працаваў трактарыстам, маці – паляводам. Яны з малых гадоў вучылі сваіх дзяцей стараннасці, акуратнасці і адказнасці.
Нарадзілася Аліцыя ў вёсцы Вялікая Страча, там пайшла ў школу. Аднак скончыць мясцовую «пачаткоўку» не паспела – яе закрылі, а дзяцей перавялі ў Спонды. Заканчвала вучобу Аліцыя ўжо ў Міхалішках, дзе ў старэйшых класах вучням прапанавалі выбраць спецыяльнасць, каб атрымаць прафесію ў Варнянскім вучэбна-вытворчым камбінаце.
– Нас вазілі туды на тыдзень, – расказвае жанчына. – У Варнянах мы жылі, карміліся і вучыліся.
На выбар дзяўчынак былі дзве спецыяльнасці: прадавец і швачка. І ўсе яны – больш за дваццаць чалавек – вырашылі атрымаць пасведчанне швачкі – і сабе нешта змайструеш, і людзям.
Аднак лёс, а дакладней выкладчык камбіната, вырашыў інакш – і ўсе прозвішчы ў журнале падзяліў роўненька напалову: адны пайшлі «ў швачкі», другія – «у прадаўцы», у тым ліку Аліцыя. Атрымаўшы «корачкі», дзяўчына пасля заканчэння адзінаццаці класаў трапіла ў нецікавую, як ёй тады здавалася, і незразумелую сферу – гандаль.
...Давялося – і прыжылося
Маладыя вераць, што іх шчасце дзесьці там, далёка, – адкуль роднай хаты не відаць. Аліцыя ж вырашыла застацца на радзіме: і тут можна жыць, была ўпэўнена яна. Дый маці адна засталася…
Спачатку дзяўчына ўладкавалася вучаніцай у Міхалішкаўскае спажывецкае таварыства, скончыла школу-магазін пры Астравецкім райспажыўтаварыстве. А 1 чэрвеня 1983 года прыняла магазін у Вераб'ях – на цагляным заводзе. Ёй тады толькі-толькі «стукнула» васямнаццаць…
За гэты час не адзін прылавак змяніла Аліцыя Мар'янаўна. І вось ужо дваццаць гадоў як яна працуе ў родных Міхалішках.
– Тут мая сям'я, мая работа, маё жыццё – тут маё шчасце, – прызнаецца жанчына. – І іншага я не ўяўляю. Неяк хацела змяніць работу, нават месца шукала – у Астраўцы, Смаргоні, у Вільнюс ездзіла… Але тут засталася: нідзе лепш няма, як дома.
Аліцыі Мар'янаўне часу хапае на ўсё. А калі не хапае, то трэба раней прачнуцца, – так яна лічыць. Жанчына паспявае ўсюды: і па гаспадарцы абысціся, і за роднымі прыглядзець, і крыжаванку разгадаць, і на рабоце ўсё перарабіць – нават падчас адпачынку калегам дапамагае.
І на інтэрв'ю яна прыйшла, хоць была ў той час у водпуску.
– Такі ў яе адпачынак, – усміхаюцца калегі. – На працы.
– А як жа інакш? Ува мне закладзена такая праграма – любіць працаваць, – смяецца ў адказ Аліцыя Мар'янаўна. – Асабліва гэта актуальна цяпер: занеслі на Дошку гонару – працаваць трэба яшчэ лепш!
Люблю...
*Акуратнасць, стараннасць, адказнасць.
*Даводзіць справу да канца.
*Людзей, стасункі з імі.
*Выязны гандаль.
* Вёску. Яе цішыню, размеранасць і шчырасць.
* Сям'ю: яе – больш, чым работу.
Меркаванне
* Трэба ўмець дамаўляцца: не бывае безвыходных сітуацый – бывае нежаданне чуць адзін аднаго.
* Карысна ведаць звычкі пакупнікоў – гэта дапамагае наладзіць кантакт і працаваць з заказамі.
* Вырас асартымент тавараў – выраслі патрабаванні пакупнікоў, павысілася і адказнасць прадаўца.
* Пытацца, каб навучыцца, – не сорамна.
* Цяжка пачынаць – але ўсё прыходзіць з вопытам.
* Каб стаць прафесіяналам, трэба любіць сваю работу і сумленна працаваць.