Режимно-секретная жизнь Янины Кивачинской

20:07 / 04.03.2018

Яна не патрулявала вуліцы горада, не выязджала на месцы здарэнняў, не вяла допыту, не расследавала крымінальныя справы і ніколі не насіла пагоны. І тым не менш, яна лічыць сябе паўнапраўнай і неад’емнай часцінкай праваахоўных органаў – хоць і знаходзіцца ўжо на заслужаным адпачынку. А як жа па-іншаму, калі амаль кожны дакумент праходзіў праз яе рукі? У імклівым тэмпе «зарэгістраваць» – «надрукаваць» – «падпісаць» непрыкметна праляцелі 36 гадоў жыцця. Менавіта столькі Яніна Аляксандраўна Ківачынская адпрацавала ў раённым аддзеле міліцыі, большую палову з якіх ўзначальвала групу рэжымна-сакрэтнай дзейнасці.

– Колькі дакументацыі прыйшлося «пералапаціць» за гэты час? Ды хто ж яе лічыў! – усміхаецца Яніна Аляксандраўна. – Галоўнае, каб кожны дакумент быў своечасова прыняты, правільна аформлены і знаходзіўся на сваім месцы. Нехта здзіўляецца: маўляў, як можна працаваць з паперамі столькі гадоў? І дзе? У міліцыі, дзе ўсё павінна быць дакладна і без права на памылку. Але, верыце ці не, мне мая работа падабалася.

А пачалося ўсё, наадварот, – з незадаволенасці работай. Яніна Аляксандраўна і цяпер не можа растлумачыць, чаму пасля школы паехала вучыцца на канструктара-чарцёжніка ў Вільнюс. Хоць падсвядома адчувала, што не яе гэта справа, адукацыю атрымала і нават некаторы час працавала, праўда, па спецыяльнасці на заводзе без асаблівага энтузіязму. Аднак хутка жыццё расставіла ўсё на сваё месца.

– Можна сказаць, маім выратавальнікам стаў муж, – усміхаючыся, гаворыць Яніна Аляксандраўна. – Мы сустрэлі адзін аднаго, пакахалі, пажаніліся. А што галоўнае для маладой сям’і? Канешне, фундамент, на якім можна будаваць будучыню і гадаваць дзяцей. Вырашылі закладваць яго на маёй радзіме – і прыехалі ў Астравец.

У родным тады яшчэ гарадскім пасёлку Яніна Аляксандраўна паспела папрацаваць у ваенкамаце і пабыць у дэкрэтным адпачынку, перш чым лёс прывёў яе ў раённы аддзел унутраных спраў. Неяк знаёмая падказала, што ў міліцыю патрабуецца машыністка – і Яніна Аляксандраўна пайшла ў райаддзел у пошуках работы. А ў выніку знайшла сваё прызванне.

– Машыністка, сакратар, загадчыца канцылярыі, сакратар-машыністка, кіраўнік групы рэжымна-сакрэтнай дзейнасці – прыйшлося змяніць не адну пасаду, – успамінае Яніна Аляксандраўна. – Але работа, у асноўным, заставалася ранейшай, хіба толькі станавілася больш аб’ёмнай і адказнай. Сакрэтная пошта, заявы, адказы грамадзянам і шмат іншай дакументацыі – усё гэта ўваходзіла ў мае абавязкі. Не скажу, што было проста. Неаднойчы прыходзілася затрымлівацца да поўначы – дзякуй Богу, з надзейным тылам мне пашанцавала: муж разумеў і падтрымліваў, а дзеці заўсёды з усмешкай сустракалі маму з работы.

– Пашанцавала мне і з калектывам. Хоць і прыходзілася часам быць строгай і настойлівай, але мы сябравалі. Мне заўсёды было прасцей працаваць з мужчынамі: ім можна сказаць усё ў вочы. Памаўчаць хвіліну-дзве – і зноў усё ў парадку. А некаторыя наогул прыходзілі пагаварыць «па душах»: дзяліліся жыццёвымі праблемамі, пыталіся парады. Адным нешта падказвала, іншых проста выслухоўвала. Так мы і працавалі: плячо ў плячо.

За час працы Яніны Аляксандраўны ў праваахоўных органах змянілася адзінаццаць начальнікаў аддзела. І кожнага з іх яна памятае не толькі як адказнага кіраўніка, але і як спагадлівага чалавека.

– Дарэчы, з цяперашнім начальнікам, Андрэем Пятровічам Форысем, мы таксама добрыя знаёмыя, – расказвае жанчына. – Ён некаторы час курыраваў работу нашай групы ў Гродне.

– Нават і не верыцца, што столькі гадоў прайшло – праляцелі, бы адзін дзень, – настальгічна ўсміхаецца Яніна Аляксандраўна. – Але я не шкадую ні аб адной гадзіне, праведзенай на рабоце, бо займалася любімай справай.