Халяўнае “шчасце” на ўвесь год. Гісторыя адной гаспадыні
14:48 / 21.12.2017
Малажавая сімпатычная жанчына, раз-пораз весела пазіраючы на навакольных жывымі іранічнымі вачыма, расказвала сваёй знаёмай:
– Зноў святы на падыходзе... А я дык і не ведаю, ці буду ўпрыгожваць ёлку, бо як успомню леташнія прыгоды, то сто разоў падумаю: яно мне трэба?!
І далей жанчына расказала сваю гісторыю...
Набліжаўся Новы год. А лес непадалёк віднеўся з вакна. І выглядаў так велічна і прывабна, што ёй захацелася, каб у гэтым годзе была не штучная, а сапраўдная елачка з таго лесу! Перад самым святам вырашыла схадзіць за красуняй.
Вось тут і пачаліся прыгоды. Гэта з вакна здавалася, што лес блізка, а на справе прыйшлося ісці ды ісці. Да таго ж снегу ў полі было амаль па калена. Пакуль дайшла да лесу, ужо не хацела нічога – але ж не варочацца назад з пустымі рукамі! Стала шукаць дастойнае дрэўца. Але і гэта было няпроста: роўных і прыгожых елачак не так і шмат – то аднабокія, то рэдзенькія, то непрыглядныя, то маленькія, то задужа вялікія…
Нарэшце знайшла прыгажуню! Ссекла і паспрабавала ўскінуць на плечы. Ды дзе там! Днямі прайшоў аблівень і кожная іголачка пакрылася лёдам – гэта надавала дрэўцу добрай вагі. Прыйшлося цягнуць волакам – з адпачынкамі і перадышкамі, лаючы сябе за недарэчную ідэю. Усё ж давалакла!
Задаволеная, што я ўжо ля дома, прысела адпачыць на лаўку ля веснічак. Толькі села, як тут жа ў паніцы ўскочыла: а калі часам ляснік ці ўчастковы па следу прыйдуць?! Я і забылася зусім, што гэта самавольная высечка і за яе можна атрымаць немалы штраф. Трэба хутчэй хаваць свой «трафей». Уцягнула елку ў пакой і вырашыла, што цяпер ужо маю права адпачыць... Але не паспела і распрануцца, як убачыла лужыну на падлозе: у цяпле стаў раставаць лёд.
Выцягнула дрэўца і занесла яго ў цёплы хлевушок да козаў. Там абледзянеласць хутка сышла – і я зноў прыцягнула навагоднюю прыгажуню ў пакой. Але замест прыемнага хвойнага водару дом напоўніўся рэзкім пахам казінага хлевушка. Зноў пацягнула елку на вуліцу – «праветрыцца».
За некалькі гадзін непрыемны пах на марозе выветрыўся, і, у рэшце рэшт, амаль перад самым святам, я паспела-такі ўстанавіць і ўпрыгожыць лясную красуню.
Прабыла ёлка ў мяне тры тыдні, радуючы сэрца і вока, я ўжо і забыць паспела, колькі маральных і фізічных высілкаў яна мне каштавала. Але ж прыйшоў час «высяляць» дрэўца з хаты. І тут ёлка зноў паказала свой нораў: калі выцягвала яе праз дзверы – а яны нашмат вузейшыя, чым мая «кватарантка», – сухія галінкі спружынілі – і хваінкі пстрыкнулі ва ўсе бакі, засыпаўшы ўсё, што толькі было можна! Доўга ж я выкалупвала з дывана і, мабыць, цэлы год яшчэ знаходзіла ў розных месцах ігліцу.
Пасля гэтага вырашыла: не трэба мне больш такіх прыгодаў! Буду карыстацца штучнай ёлкай. А калі ўжо надта захочацца хвойнага паху, то можна некалькі лапак у вазу паставіць.