О себе и своей семье рассказала многодетная мама Елена Садовская
Цэлы дзень шум і гоман, цацкі, кніжкі, сшыткі, гатаванне ежы, мыццё адзення, уборка – дзень шматдзетнай маці Алены Садоўскай, якая разам з мужам Аляксандрам выхоўвае чатыры дачушкі і сыночка, пачынаецца рана. Неабходна сабраць дзяцей у школу і садок, прыбраць дома, прыгатаваць сняданак і абед, абысціся па гаспадарцы. Ды і потым, калі старэйшыя Эвяліна і Караліна пойдуць у школу, а Максім – у садок, маме адпачываць няма калі: хапае клопатаў з малодшымі Палінай і Ангелінай.
Што такое вясковае жыццё, Алена даведалася яшчэ ў дзяцінстве. Іх сям’я, якая да таго жыла ў Астраўцы, перабралася ў Дубнікі ў бацькоўскі дом. Вясковай работы ніхто не цураўся – наадварот, лічылася, калі будзеш працаваць на зямлі, не будзеш ведаць нястачы.
Дзядуля Алены, які ўсё жыццё працаваў трактарыстам у калгасе, з дзяцінства праводзіў з Аленай “прафарыентацыйную работу”.
– “Лепш за ўсё ў калгасе быць брыгадзірам: яго ўсе слухаюцца,” – даводзіў мне дзядуля, – успамінае Алена. – Таму яшчэ падчас вучобы ў школе я вырашыла, што буду паступаць у Навагрудскі сельскагаспадарчы тэхнікум.
Працаваць Алена Аляксандраўна пачынала ў “Полацкім шляху”. Тут лёс і звёў яе з будучым мужам.
– Саша быў вадзіцелем у СВК “Варняны” і прыязджаў у наш калгас за зернем. Аднойчы мне давялося яго суправаджаць – так і пазнаёміліся, – усміхаецца Алена.
Знаёмства доўжылася нядоўга – праз два месяцы хлопец прапанаваў дзяўчыне руку, сэрца і… аўтамабіль.
На той час Алена жыла марай пра машыну. Правы яна атрымала – і ездзіла на бацькавым “масквічы”, збіраючы грошы на ўласную машыну. Гэтай марай дзяўчына падзялілася з Сашам – а той адказаў: “Навошта табе купляць аўтамабіль? Бяры мой!”
Сёлета сям’я Садоўскіх адзначыла 10-годдзе сумеснага жыцця. За гэты час яны займелі не толькі аўтамабіль, але і ўласны дом, які поўніцца галасамі пяцярых дзетак.
– Дзесяць гадоў Саша працуе вадзіцелем на фуры – грошы ў вялікай сям’і заўсёды патрэбны. Сёння мае памочнікі – нашы дзеці. Старэйшая Эвяліна вучыцца ў 4 класе. Без яе я, як без рук, – яна і за малодшымі прыгледзіць, і дома прыбярэ.
Стараецца не адставаць ад сястрычкі і Караліна – у яе таксама ёсць свае хатнія абавязкі.
– Калі таты няма, Максім – адзіны мужчына ў нашым доме. І хоць яму толькі чатыры гадкі, да любой справы ён падыходзіць абдумана, – расказвае маці.
Двайняты Паліна і Ангеліна розныя не толькі з твару, але і па характарах. Кожная з іх стараецца завалодаць мамінай увагай, але Алена хутка знаходзіць з імі агульную мову.
– У дзяцінстве я марыла пра сястрычку. Мы з братам жылі дружна, але сястры, з якой можна было б абмеркаваць дзявочыя сакрэты, мне не хапала. Яшчэ ў дзяцінстве я вырашыла, што ў маёй сям’і будзе трое дзяцей, – расказвае Алена. – Вельмі ўзрадавалася, калі ў нас нарадзілася спачатку Эвяліна, а потым Караліна. Але мужу хацелася сына – так і атрымалася. А потым Максім стаў прасіць браціка, толькі нарадзіліся сястрычкі – ажно дзве. А Максім працягвае прасіць браціка...
– Бог дасць – будзе і брацік Максіму, – працягвае шматдзетная мама. – Хоць я разумею, што выгадаваць пяцёра дзяцей, даць ім адукацыю і дапамагчы ўладкавацца ў жыцці складана. Ды і на работу хацелася б выйсці.
У мінулым годзе Алена атрымала вышэйшую адукацыю – скончыла аграрны ўніверсітэт у Гродне. І хоць на гэта замест шасці гадоў пайшло дзесяць – сваю мару і абяцанне, дадзенае некалі ў дзяцінстве дзядулю, яна выканала.
Аднак пакуль што ўсе яе сельскагаспадарчыя веды прымяняюцца толькі ў хатняй гаспадарцы: Алена з задавальненнем займаецца агародам у 40 сотак, разводзіць курэй, гусей, качак, перапёлак і трусоў. З такой жа любоўю і ўвагай да хатніх гадаванцаў адносяцца і дзеці – у кожнага з іх свой падапечны: Эвеліна мае папугая, Караліна – дэкаратыўных трусоў, а Максім – хамяка.
– Нашы дзеці рана становяцца самастойнымі. Гэта добра: яны не цураюцца работы і ведаюць, што грошы трэба зарабляць.
Нягледзячы на пастаянную занятасць, Алена знаходзіць час і на адпачынак – праўда, адпачывае яна творча: займаецца вырабам банцікаў, кветачак і ўпрыгожванняў у тэхніцы канзашы.
– Часам прыходзяць дзяўчаты са школы і просяць: “Мама, зрабі нам новыя банцікі.” А калі рабіць? Толькі ноччу… – дэманструе Алена свае вырабы.
І калі ўсе справы па дому зроблены, а маленькія носікі пяцярых дзетак пасопваюць у сваіх ложках, мама дастае скрынкі з рознакаляровымі стужкамі, пацеркамі і бісерам – і пачынае тварыць… А раніцай галоўкі чатырох дачушак упрыгожваюць новыя банцікі.
Тата таксама стараецца кожны тыдзень хаця б на дзень-два заруліць дамоў.
– Прыязджае Саша, штосьці стараецца дапамагчы – а я пасля яго ад’езду выбіваюся з графіка. Але мы ўсе яго чакаем з нецярпеннем, – расказвае Алена. – Здаецца, дом наш немалы, аднак хочацца, каб у кожнага дзіцяці быў уласны пакой.
Таму цяпер сям’я Садоўскіх жыве ў прадчуванні рамонту – у доме надбудоўваюць другі паверх. У мамы з татам клопатаў прыбавілася. Але яны не скардзяцца, бо вялікая сям’я для іх – найвялікшая радасць!
Выказванні:
“Няхай заўсёды будзе шчаслівая сям’я!”
“Дзеці – гэта найвялікшае шчасце.”
“З нараджэннем кожнага наступнага дзіцяці шчаслівых імгненняў у жыцці становіцца больш.”
Мара: Даць дзецям добрую адукацыю.