Францішка Дзятловіч. Як мы былі Снягуркамі
10:53 / 04.01.2018
Успомнілася, як аднаго разу перад Калядамі ксёндз-пробашч адправіў кожнай сям’і паштоўкі-віншаванні. А другі раз – дыскі са святочнымі каляднымі песнямі – слухай ды падпявай. І мы з дачкой, паразважаўшы, вырашылі падарыць усім сем’ям, якія жывуць на нашай вуліцы, невялікія сувеніры.
Паехалі ў горад, прайшліся па крамах – і купілі шмат цікавага, патрэбнага і недарагога: календары на наступны год, навагоднія плакаты, ліхтарыкі на батарэйках, блакноты... Напісалі кожнай сям’і пажаданні на Новы год, зрабілі віншавальныя пакеты-«шкарпэтачкі» і ўклалі туды падарункі.
Самае складанае было наперадзе: як развесіць іх так, каб ніхто не ўбачыў? Сустрэўшы Новы год, мы, узяўшы падарункі, выйшлі на вуліцу. А там так шматлюдна! Усе нас, канешне, бачылі, віталіся, віншавалі са святам. І мы пайшлі дамоў – глядзець тэлевізар.
Толькі пасля пяці гадзін раніцы ўсё заціхла. Вёска спала. Гарэлі толькі вулічныя ліхтары. Мы выйшлі з хаты і пачалі развешваць на брамкі падарункі.
Шчаслівыя, вярнуліся дадому і леглі спаць.
А днём у вёсцы ішло абмеркаванне начной падзеі. Суседзі былі прыемна здзіўлены – а мы ўсміхаліся, не раскрываючы сакрэту.
А ў тых, каго на Новы год наведалі таямнічыя Снягуркі, і па сённяшні дзень стаяць нашы сувеніры.
Францішка ДЗЯТЛОВІЧ,
аг. Граўжышкі Ашмянскага раёна